Πάνω στα πράσινα βουνά...
Στην Πολωνία μια βραδιά ήταν τα πόδια μας βαριά... Παραφράζω το γνωστό άσμα ''Στην Ελευσίνα μια φορά'' για να μπορέσω να περιγράψω το τι συνέβη σήμερα στον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Η Ζιελόνα Γκόρα τσίμπησε τη νίκη της, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται πλέον στο 1-3 έχοντας ηττηθεί σε όλες τις εκτός έδρας του εξορμήσεις. Γράφει, στο Sportsvoice24, ο Κώστας Κουτσαυλής.
Η τελευταία του εξόρμηση στο πράσινο βουνό (Ζιελόνα=πράσινο, Γκόρι=βουνό) έμελλε να γίνει παρόμοια με την συμπαθεστάτη ταινία των 90's η οποία εξιστορούσε την ανάβαση μιας ομάδας στο Έβερεστ. Σε εκείνη την ταινία, αν θυμάμαι και εγώ καλά παρά τα γεράματά μου, ξεκινήσανε καμια εικοσαριά, πεθάνανε πεντ' έξι στην πορεία και αυτοί τελικά που φτάσανε στην κορυφή κλαίγανε τους αποθαμένους αντί να πανηγυρίζουν...
Το 71-68 μάλλον κολακεύει τους συμπαθέστατους Πολωνούς οι οποίοι για τρια δεκάλεπτα εκμεταλλεύτηκαν τον βαθύ ύπνο του Παναθηναϊκού και αντί να τον εξοργίσουν, εν τούτοις του χτυπούσαν χαιδευτικά το κεφαλάκι λέγοντάς του ''έλα τσώπα τσώπα κοιμήσου''.
Η δικαιολογημένη οργή μου...
Ώπα-ώπα για ποια οργή μιλάμε... Είναι ακόμα αρχή της σεζόν, είχες συνηθίσει τις εποχές σταθερότητας του Ομπράντοβιτς που όλα πηγαίνανε ρολόι, είχες Διαμαντίδη και Φώτση νιους και με αντοχές. Τώρα τι νομίζεις δηλαδή πως τα πράγματα θα είναι έτσι για πάντα; Η ομάδα προσπαθεί να μονταριστεί, έχει αλλάξει τόσους προπονητές, προσπαθεί να βρει τα πατήματά της... Λες και δεν χόρτασες να ζήσεις πέντε από τα έξι ευρωπαϊκά...
Το αγγελούδι της συνείδησής μου μίλησε δυστυχώς, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε λίγο σοβαρά... Η δικαιολογημένη οργή μου λοιπόν...
Κάτσε ρε, έχεις κάνει μάγκες κάτι ομάδες οι οποίες θα τρώγανε εικοσάρες από τον φετινό Άρη που εσύ τον κέρδισες. Έχεις φτάσει σε σημείο που να φοβάσαι να βγεις έξω από το ΟΑΚΑ γιατί παραδίνεσαι αμαχητί... Ο κατάλογος με τις φάπες είναι αμέτρητος τον τελευταίο καιρό... Λιέτουβος, Ζαλγκίρις, Ζιελόνα Γκόρα. Που νομίζεις πως θα πάς έτσι, θέλεις να βάλεις και τον πήχη ψηλά; Γιατί παίζει η ομάδα σαν υπνωτισμένη άραγε...
Αφού έδωσα τον χώρο και στο διαβολάκι της συνείδησής μου, πρέπει να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό και το γενικότερο πλαίσιο που τον περιβάλλει:
Πρώτον, όντως είναι ακόμα νωρίς. Οι ήττες δεν στοιχίζουν προκρίσεις (ΟΚ, αρκεί να μην το παρακάνει με αυτές η ομάδα) αλλά έρχονται σαν γιατρικό στις ανορθογραφίες της πεντάδας. Ευκαιρία για τον Σάλε να δουλέψει τις αδυναμίες.
Δεύτερον, η ήττα είναι διδακτική μεν, σου δίνει την απαραίτητη σφαλιαρίτσα για να προσγειωθείς και σε υποχρεώνει να κοιτάξεις κατάματα τις πληγές σου... Αλλά στοπ! Όχι και από τον καθένα. Σου έχουν πάρει το σκαλπ μακριά από το ΟΑΚΑ τόσες φορές, προσοχή γιατί στη συνέχεια μπορεί να μετατραπεί σε κόμπλεξ...
Τρίτον, ο Γκιστ δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα και στο τέσσερα και στο πέντε. Τα πεντάρια δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν σιγά-σιγά από το μπάσκετ λόγω της εμφάνισης undersized ψηλών όπως ο Χαινς οι οποίοι μπορούν και να συνεισφέρουν αμυντικά και να δώσουν ευελιξία στην επίθεση...
Τέταρτον (και τελευταίον)... Αν δεν μαρκάρεις δεν επιτίθεσαι... Αν δεν σκοράρεις δεν κερδίζεις. Η άμυνα σου δίνει την ώθηση στην επίθεση, όπως και ρυθμό. Επίσης αν δεν μπορείς να σκοράρεις πάνω από 65-70 πόντους εκτός, πρέπει να έχεις άμυνα από σκυρόδεμα για να κερδίσεις... Και του Παναθηναϊκού είναι φτιαγμένη απο play-doh μεχρι στιγμής, ειδικά από το 3 και πάνω...
Σας ευχαριστώ λοιπόν επειδή ασέλγησα πάνω στα γεμάτα απορία μάτια σας για την αξία και την ουσία ενός κειμένου... Απλά είναι σκόρπιες σκέψεις οι οποίες αποτυπώθηκαν στο χαρτί, γιατί αυτή τη στιγμή είμαι ο ασθενής σας και εσείς οι ψυχαναλυτές μου... Φεύγω πάω να δω NBA μπας και ηρεμήσω...
Συντάκτης: Κώστας Κουτσαυλής, 06/11/2015, 22:55
Η τελευταία του εξόρμηση στο πράσινο βουνό (Ζιελόνα=πράσινο, Γκόρι=βουνό) έμελλε να γίνει παρόμοια με την συμπαθεστάτη ταινία των 90's η οποία εξιστορούσε την ανάβαση μιας ομάδας στο Έβερεστ. Σε εκείνη την ταινία, αν θυμάμαι και εγώ καλά παρά τα γεράματά μου, ξεκινήσανε καμια εικοσαριά, πεθάνανε πεντ' έξι στην πορεία και αυτοί τελικά που φτάσανε στην κορυφή κλαίγανε τους αποθαμένους αντί να πανηγυρίζουν...
Το 71-68 μάλλον κολακεύει τους συμπαθέστατους Πολωνούς οι οποίοι για τρια δεκάλεπτα εκμεταλλεύτηκαν τον βαθύ ύπνο του Παναθηναϊκού και αντί να τον εξοργίσουν, εν τούτοις του χτυπούσαν χαιδευτικά το κεφαλάκι λέγοντάς του ''έλα τσώπα τσώπα κοιμήσου''.
Η δικαιολογημένη οργή μου...
Ώπα-ώπα για ποια οργή μιλάμε... Είναι ακόμα αρχή της σεζόν, είχες συνηθίσει τις εποχές σταθερότητας του Ομπράντοβιτς που όλα πηγαίνανε ρολόι, είχες Διαμαντίδη και Φώτση νιους και με αντοχές. Τώρα τι νομίζεις δηλαδή πως τα πράγματα θα είναι έτσι για πάντα; Η ομάδα προσπαθεί να μονταριστεί, έχει αλλάξει τόσους προπονητές, προσπαθεί να βρει τα πατήματά της... Λες και δεν χόρτασες να ζήσεις πέντε από τα έξι ευρωπαϊκά...
Το αγγελούδι της συνείδησής μου μίλησε δυστυχώς, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε λίγο σοβαρά... Η δικαιολογημένη οργή μου λοιπόν...
Κάτσε ρε, έχεις κάνει μάγκες κάτι ομάδες οι οποίες θα τρώγανε εικοσάρες από τον φετινό Άρη που εσύ τον κέρδισες. Έχεις φτάσει σε σημείο που να φοβάσαι να βγεις έξω από το ΟΑΚΑ γιατί παραδίνεσαι αμαχητί... Ο κατάλογος με τις φάπες είναι αμέτρητος τον τελευταίο καιρό... Λιέτουβος, Ζαλγκίρις, Ζιελόνα Γκόρα. Που νομίζεις πως θα πάς έτσι, θέλεις να βάλεις και τον πήχη ψηλά; Γιατί παίζει η ομάδα σαν υπνωτισμένη άραγε...
Αφού έδωσα τον χώρο και στο διαβολάκι της συνείδησής μου, πρέπει να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό και το γενικότερο πλαίσιο που τον περιβάλλει:
Πρώτον, όντως είναι ακόμα νωρίς. Οι ήττες δεν στοιχίζουν προκρίσεις (ΟΚ, αρκεί να μην το παρακάνει με αυτές η ομάδα) αλλά έρχονται σαν γιατρικό στις ανορθογραφίες της πεντάδας. Ευκαιρία για τον Σάλε να δουλέψει τις αδυναμίες.
Δεύτερον, η ήττα είναι διδακτική μεν, σου δίνει την απαραίτητη σφαλιαρίτσα για να προσγειωθείς και σε υποχρεώνει να κοιτάξεις κατάματα τις πληγές σου... Αλλά στοπ! Όχι και από τον καθένα. Σου έχουν πάρει το σκαλπ μακριά από το ΟΑΚΑ τόσες φορές, προσοχή γιατί στη συνέχεια μπορεί να μετατραπεί σε κόμπλεξ...
Τρίτον, ο Γκιστ δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα και στο τέσσερα και στο πέντε. Τα πεντάρια δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν σιγά-σιγά από το μπάσκετ λόγω της εμφάνισης undersized ψηλών όπως ο Χαινς οι οποίοι μπορούν και να συνεισφέρουν αμυντικά και να δώσουν ευελιξία στην επίθεση...
Τέταρτον (και τελευταίον)... Αν δεν μαρκάρεις δεν επιτίθεσαι... Αν δεν σκοράρεις δεν κερδίζεις. Η άμυνα σου δίνει την ώθηση στην επίθεση, όπως και ρυθμό. Επίσης αν δεν μπορείς να σκοράρεις πάνω από 65-70 πόντους εκτός, πρέπει να έχεις άμυνα από σκυρόδεμα για να κερδίσεις... Και του Παναθηναϊκού είναι φτιαγμένη απο play-doh μεχρι στιγμής, ειδικά από το 3 και πάνω...
Σας ευχαριστώ λοιπόν επειδή ασέλγησα πάνω στα γεμάτα απορία μάτια σας για την αξία και την ουσία ενός κειμένου... Απλά είναι σκόρπιες σκέψεις οι οποίες αποτυπώθηκαν στο χαρτί, γιατί αυτή τη στιγμή είμαι ο ασθενής σας και εσείς οι ψυχαναλυτές μου... Φεύγω πάω να δω NBA μπας και ηρεμήσω...
Συντάκτης: Κώστας Κουτσαυλής, 06/11/2015, 22:55