Δεν έχω τίποτα να γράψω...
Η εφιαλτική νύχτα στη Γαλλία, το ακόμη δυσκολότερο «αύριο», η «δημοσιογραφία» και η ανθρωπιά που λείπει απ’ όλους μας.
Γράφει, στο Sportsvoice24, ο Κώστας Τάτσης
Όλα σκατά χθες. Όλα μα όλα. Η μέρα ξεκίνησε με χαμόγελο και τέλεια διάθεση. Κατέληξε με... αϋπνία και φόβο. Πολύ φόβο. Τι να κάνεις; Πώς να αντιδράσεις; «Είμαστε όλοι πρόσφυγες». «Είμαστε όλοι Γάλλοι». Άνθρωποι, διάολε, πότε θα γίνουμε;
Αιματηρός εφιάλτης
Τελείωνε η βάρδια. «Ένα κειμενάκι ακόμα και ύπνο», έλεγα. Άκουσα στην ΕΡΤ για την τρομοκρατική επίθεση στη Γαλλία. «Μας κάνουν πλάκα», σκέφτηκα. Δυστυχώς δεν ήταν πλάκα. Χάθηκαν αθώες ψυχές χτες το βράδυ. Όμηροι σκοτώθηκαν από ρίψη εκρηκτικών μηχανισμών. Περαστικοί «έπεσαν» από σφαίρες τρομοκρατών. Ολόκληρο γήπεδο σηκώθηκε στο πόδι. Όλοι πανικόβλητοι. Και τι να κάνουν θα μου πεις. Και δίκιο θα ‘χεις. Και σκατά τα κάναμε. Βλέπεις τα βίντεο και σου σηκώνεται η τρίχα. Σχεδόν κλαις με τις φωτογραφίες που αντικρίζεις, ή με τα ουρλιαχτά που ακούς. «Γιατί;», αναρωτιέσαι...
Θα «ξημερώσει» το... αύριο;
Σημαντικό ερώτημα, δεν νομίζετε; Τι θα γίνει; Θα ξημερώσει τελικά; Κι αν ξημερώσει τότε, πώς θα είναι; Κι αν δεν ξημερώσει, τότε τι; Αυτό ήταν; Από ένα ξεκινήσαμε. Στα έξι φτάσαμε. Υπάρχουν κι άλλα. Ο καθένας έχει τα δικά του ερωτήματα. Τις δικές του έννοιες κι ανασφάλειες. Τους δικούς του φόβους. Όλοι μας όμως έχουμε ένα κοινό. Είμαστε, ή γινόμαστε στην πορεία, έρμαια στις προθέσεις των... από πάνω. Ο,τι θέλουν μας κάνουν κι εμείς καθόμαστε. Και τι να κάνουμε θα μου πεις. Και δίκιο θα ‘χεις. Και τα κάναμε ακόμη πιο σκατά.
Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία
Ίσως να είμαι μικρός ακόμη. Ίσως να είμαι «άβγαλτος». Σίγουρα είμαι καινούριος στο χώρο της δημοσιογραφίας. Ένα πράγμα όμως, που με δίδαξαν οι καθηγητές μου στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ είναι ότι «...η ανθρώπινη ζωή είναι ΠΑΝΤΑ πρώτη. Πάνω από οποιαδήποτε μεταγραφή. Πάνω από εκλογές και ντιμπέιτ. Πάνω απ’ όλους και απ’ όλα.». Σήμερα, μόνο τρεις εφημερίδες είχαν την τρομοκρατία στο πρωτοσέλιδο. Θλίβομαι. Έμαθα πέντε πράγματα στη σχολή. Αυτό, ήταν το κυριότερο. Πώς γίνεται να το προσπερνούν; Πώς γίνεται να μην υπάρχει γενικώς; Πως;
Αν ήμασταν λίγο παραπάνω... άνθρωποι, ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς τώρα. Αν δεν κυριαρχούσε η απληστία και η αγάπη για το χρήμα τότε όλα θα ήταν πιο... όμορφα.
Συντάκτης: Κώστας Τάτσης 14/11/2015, 16:35
Γράφει, στο Sportsvoice24, ο Κώστας Τάτσης
Όλα σκατά χθες. Όλα μα όλα. Η μέρα ξεκίνησε με χαμόγελο και τέλεια διάθεση. Κατέληξε με... αϋπνία και φόβο. Πολύ φόβο. Τι να κάνεις; Πώς να αντιδράσεις; «Είμαστε όλοι πρόσφυγες». «Είμαστε όλοι Γάλλοι». Άνθρωποι, διάολε, πότε θα γίνουμε;
Αιματηρός εφιάλτης
Τελείωνε η βάρδια. «Ένα κειμενάκι ακόμα και ύπνο», έλεγα. Άκουσα στην ΕΡΤ για την τρομοκρατική επίθεση στη Γαλλία. «Μας κάνουν πλάκα», σκέφτηκα. Δυστυχώς δεν ήταν πλάκα. Χάθηκαν αθώες ψυχές χτες το βράδυ. Όμηροι σκοτώθηκαν από ρίψη εκρηκτικών μηχανισμών. Περαστικοί «έπεσαν» από σφαίρες τρομοκρατών. Ολόκληρο γήπεδο σηκώθηκε στο πόδι. Όλοι πανικόβλητοι. Και τι να κάνουν θα μου πεις. Και δίκιο θα ‘χεις. Και σκατά τα κάναμε. Βλέπεις τα βίντεο και σου σηκώνεται η τρίχα. Σχεδόν κλαις με τις φωτογραφίες που αντικρίζεις, ή με τα ουρλιαχτά που ακούς. «Γιατί;», αναρωτιέσαι...
Θα «ξημερώσει» το... αύριο;
Σημαντικό ερώτημα, δεν νομίζετε; Τι θα γίνει; Θα ξημερώσει τελικά; Κι αν ξημερώσει τότε, πώς θα είναι; Κι αν δεν ξημερώσει, τότε τι; Αυτό ήταν; Από ένα ξεκινήσαμε. Στα έξι φτάσαμε. Υπάρχουν κι άλλα. Ο καθένας έχει τα δικά του ερωτήματα. Τις δικές του έννοιες κι ανασφάλειες. Τους δικούς του φόβους. Όλοι μας όμως έχουμε ένα κοινό. Είμαστε, ή γινόμαστε στην πορεία, έρμαια στις προθέσεις των... από πάνω. Ο,τι θέλουν μας κάνουν κι εμείς καθόμαστε. Και τι να κάνουμε θα μου πεις. Και δίκιο θα ‘χεις. Και τα κάναμε ακόμη πιο σκατά.
Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία
Ίσως να είμαι μικρός ακόμη. Ίσως να είμαι «άβγαλτος». Σίγουρα είμαι καινούριος στο χώρο της δημοσιογραφίας. Ένα πράγμα όμως, που με δίδαξαν οι καθηγητές μου στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ είναι ότι «...η ανθρώπινη ζωή είναι ΠΑΝΤΑ πρώτη. Πάνω από οποιαδήποτε μεταγραφή. Πάνω από εκλογές και ντιμπέιτ. Πάνω απ’ όλους και απ’ όλα.». Σήμερα, μόνο τρεις εφημερίδες είχαν την τρομοκρατία στο πρωτοσέλιδο. Θλίβομαι. Έμαθα πέντε πράγματα στη σχολή. Αυτό, ήταν το κυριότερο. Πώς γίνεται να το προσπερνούν; Πώς γίνεται να μην υπάρχει γενικώς; Πως;
Αν ήμασταν λίγο παραπάνω... άνθρωποι, ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς τώρα. Αν δεν κυριαρχούσε η απληστία και η αγάπη για το χρήμα τότε όλα θα ήταν πιο... όμορφα.
Συντάκτης: Κώστας Τάτσης 14/11/2015, 16:35