Βου βου τ' αεροπλάνα...
Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός, κόλλησε με τον καιρό κάποιες «ασθένειες» για τις οποίες κάποτε κορόιδευε τους υπόλοιπους. Στο ΣΕΦ δεν εμφανίστηκε ποτέ και υπάρχουν λόγοι και αίτια γι' αυτή την εμφάνιση. Τι φταίει; «Οff the record» με πορτοκαλί απόχρωση σήμερα.
Συντάκτης: Κώστας Κουτσαυλής, 26/1/2016 2:45 μμ
Ο κακός Παναθηναϊκός δεν εμφανίστηκε ξαφνικά, εχθές μονάχα. Από τον Δεκέμβρη έχει αρχίσει σταδιακά να γίνεται όλο και χειρότερος καιρό με τον καιρό, πηγαίνοντας κόντρα στη λογική και τα κλισέ που λένε οτι οι ομάδες βρίσκουν ρυθμό μετά τις γιορτές. Μάλιστα θα λέγαμε πως ήταν και τυχερός γιατί τελικά η ήττα ήρθε σε ένα ντέρμπι, ενώ θα μπορούσε να συμβεί στα πέντε τελευταία ματς της Α1 (πλην Άρη).
Από τις εννιά το βράδυ χθες, ξεκίνησε η φιλολογία και η παραφιλολογία για το μέλλον της ομάδας. Τρέξιμο για μεταγραφή γκαρντ, γενναίες αποφάσεις με τη διοίκηση να τρίζει για άλλη μια φορά τα δόντια. Ίσως έρχονται και πρόστιμα, να μπουν από πάνω από τα πρόστιμα τα προηγούμενα που μπήκαν στους παίκτες. Με άλλα λόγια, μια σπασμωδικής φύσης παράνοια, η οποία κάνει μόνο κακό στον άλλοτε «πορθητή του ΣΕΦ».
Η ουσία είναι πως ήδη έχουνε μπει οι βάσεις ώστε ο κόσμος του «τριφυλλιού» να τραγουδά πικραμένος το γνωστό ποίημα «βου βου τ' αεροπλάνα, για τη νέα σεζόν κάνω πλάνα» γιατί η τρέχουσα σεζόν κινδυνεύει να πεταχτεί στον κάλαθο, πλάι στην προηγούμενη.
Πάμε πάλι από την αρχή...
Δόξα το θεό ματάκια έχετε (και έχουμε), αν έχετε και την ανάλογη διάθεση, από χθες κιόλας θα έχετε ξεκινήσει να διαβάζετε γύρω τριγύρω διάφορες απόψεις για τα αίτια της συνεχόμενης, δυστυχώς προς το παρόν μη αναστρέψιμης, αγωνιστικής πτώσης της ομάδας. Από βίτσιο και μόνο θα αναφερθούν επιγραμματικά στο κείμενο αυτό. Έχουμε και λέμε
Ξεκαθαρίστε τι θέλετε
Εν' τέλει, η διοίκηση πρέπει όντως μια φορά να αποφασίσει τι θέλει. Το «επιστροφή στην κορυφή» σαν σύνθημα είναι ελκυστικό και φτιάχνει όλους όσους το ακούνε. Το θέμα είναι το πως. Εκεί κολλάει το πράγμα...
Ο Παναθηναϊκός μέχρι στιγμής, τα δυο τελευταία χρόνια, έχει χτιστεί ανομοιόμορφα, ξεχνώντας τα χαρακτηριστικά τα οποία τον έφεραν στην κορυφή. Άμυνα, προσήλωση στο πλάνο και διάθεση στο παρκέ. Είναι τυχαίο οτι η ομάδα του Ιβάνοβιτς αλλά και αυτή του Τζόρτζεβιτς, παρά το γεγονός πως όντως υπάρχει ποιοτική διαφορά στο ρόστερ αν τα συγκρίνουμε, δεν παίρνει αποτελέσματα λόγω αδυναμίας να αμυνθεί;
Όταν ο Πεδουλάκης «θυσιάστηκε» εν μια νυκτί στο βωμό του θεάματος, ίσως κάποιος να ξέχασε πως η ομάδα που είχε δημιουργήσει, μπορούσε να επιβάλλει το ρυθμό της, φτάνοντας μια ανάσα από το Final-4, κερδίζοντας τον Ολυμπιακό με άνεση. Το «σκεπτόμενο μπάσκετ» που έπαιζε τότε, δεν αντιλέγω πως πολλές φορές έκανε τα μάτια μας να πονάνε, όμως από πλευράς αποτελεσμάτων κρίνεται επιτυχημένο.
Ο νέος Παναθηναϊκός θα είναι ομάδα τίτλων ή ομάδα θεάματος; Αν λοιπόν, υπάρξει η (λογική προφανώς) απαίτηση, να χτιστεί μια ομάδα επιπέδου Final-4, θα πρέπει να υπάρξουν και οι ανάλογες θυσίες.
Το βασικό, είναι να απογαλακτιστεί η φίλαθλη γνώμη αλλά και η διοίκηση από τη σύγκριση με τις εποχές Ομπράντοβιτς, μια σύγκριση που τριγυρνά ακόμα στο υποσυνείδητο των περισσότερων. Πλέον τα «μέσα πειθούς», δηλαδή το χρήμα, που διαθέτουν οι ελληνικές ομάδες κινείται σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα από τότε. Επίσης, η ποιότητα του ρόστερ διαφέρει παρασάγγας από τις εποχές των «παχιών αγελάδων», άρα ο κάθε προπονητής οφείλει να πορευτεί με τα διαθέσιμα εργαλεία.
Άρα, εκ του αποτελέσματος, θέλεις έναν προπονητή τύπου Πεδουλάκη ή Σφαιρόπουλου, οι οποίοι θέτουν ως πρώτο και κύριο στόχο την εξασφάλιση της ορθής αμυντικής λειτουργίας. Στη συνέχεια, η διαλογή των παικτών θα πρέπει να είναι μετρημένη και προσαρμοσμένη σε αυτό το μοντέλο. Στην αρχή ίσως χρειαστεί να υπομείνεις το «αντιμπάσκετ» που μπορεί να βλέπεις στο παρκέ αλλά στη συνέχεια τα πράγματα θα βελτιώνονται.
Να ξεκαθαρίσουμε πως εδώ είναι Βαλκάνια και κατ' επέκταση Ευρώπη. Ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός κτλ, δεν είναι σχεδιασμένοι, ούτε θα είναι επιτυχημένοι αν φτιαχτούν με βάση άλλα μοντέλα. Πρακτικές τύπου Γκόλντεν Στέιτ, δεν χωράνε στο δικό μας μπασκετ, όποιος παρακολουθεί θα το γνωρίζει καλά άλλωστε. Άρα τι σου μένει; Άμυνα και μόνο άμυνα, η επίθεση θα έρθει εν καιρώ.
Κυνήγι φαντασμάτων
Εν τέλει, ο Παναθηναϊκός πορεύεται κυνηγώντας τα «φαντάσματα» του δικού του παρελθόντος. Όταν οι αρμόδιοι καταλάβουν πως οι εποχές της δόξας, οι οποίες ήρθαν μαζί με παίκτες του βεληνεκούς του Γιασικεβίτσιους, παρήλθαν ανεπιστρεπτί τότε θα αντιστραφεί το κλίμα.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, δεν πήρε το «μάθημά» του από τον θείο και τον πατέρα του. Νόμιζε πως αρκεί η φανέλα για να συνεχιστεί η δυναστεία σε Ελλάδα και Ευρώπη. Όσο λοιπόν ο ίδιος έκανε επίδειξη δύναμης μέσω των αμετροεπών δηλώσεών του, οι Αγγελόπουλοι συνέχισαν να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο που τους έφερε σιγά σιγά στην κορυφή, αλλάζοντας προπονητές και παίκτες, όχι όμως φιλοσοφία. Μια φιλοσοφία που τους οδήγησε σε τρεις τελικούς Ευρωλίγκας την τελευταία τετραετία.
Ο Παναθηναϊκός, είναι ακόμα «εξάστερος», είναι αντικειμενικά η μεγαλύτερη ομάδα της προηγούμενης δεκαετίας στην Ευρώπη και από τους πιο επιτυχημένους συλλόγους στον ελληνικό αθλητισμό. Όμως, όταν όλα γύρω σου αλλάζουν, εσύ οφείλεις είτε να συμπλεύσεις και να προσπαθήσεις με υπομονη και δουλειά να παραμείνεις ψηλά, είτε να αποδεχθείς τον άγραφο νόμο που λέει πως «ότι ανεβαίνει, κάποτε θα πέσει».
Το καλό είναι πως ο δρόμος για τις επιτυχίες είναι στο δικό του χέρι (ακόμα). Το κακό είναι πως μάλλον, όποια απόφαση και να παρθεί για την ομάδα από εδώ και στο εξής, θα είναι πάλι διατυπωμένη και υλοποιημένη εν' θερμώ...
Από τις εννιά το βράδυ χθες, ξεκίνησε η φιλολογία και η παραφιλολογία για το μέλλον της ομάδας. Τρέξιμο για μεταγραφή γκαρντ, γενναίες αποφάσεις με τη διοίκηση να τρίζει για άλλη μια φορά τα δόντια. Ίσως έρχονται και πρόστιμα, να μπουν από πάνω από τα πρόστιμα τα προηγούμενα που μπήκαν στους παίκτες. Με άλλα λόγια, μια σπασμωδικής φύσης παράνοια, η οποία κάνει μόνο κακό στον άλλοτε «πορθητή του ΣΕΦ».
Η ουσία είναι πως ήδη έχουνε μπει οι βάσεις ώστε ο κόσμος του «τριφυλλιού» να τραγουδά πικραμένος το γνωστό ποίημα «βου βου τ' αεροπλάνα, για τη νέα σεζόν κάνω πλάνα» γιατί η τρέχουσα σεζόν κινδυνεύει να πεταχτεί στον κάλαθο, πλάι στην προηγούμενη.
Πάμε πάλι από την αρχή...
Δόξα το θεό ματάκια έχετε (και έχουμε), αν έχετε και την ανάλογη διάθεση, από χθες κιόλας θα έχετε ξεκινήσει να διαβάζετε γύρω τριγύρω διάφορες απόψεις για τα αίτια της συνεχόμενης, δυστυχώς προς το παρόν μη αναστρέψιμης, αγωνιστικής πτώσης της ομάδας. Από βίτσιο και μόνο θα αναφερθούν επιγραμματικά στο κείμενο αυτό. Έχουμε και λέμε
- Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Όσο ο σχεδιασμός των διοικούντων και του τεχνικού team γίνεται με μονομερή και ανομοιόμορφα κριτήρια και όχι για το καλό του συνόλου, τόσο περισσότερο θα εκτίθεται η ίδια η ομάδα. Ναι, ο Διαμαντίδης ήθελε έναν Καλάθη δίπλα του γιατί πέρσι είχε εκτεθεί αρκετά, όμως είναι κρίμα ο Γιάνκοβιτς να έχει δίπλα του έναν Πάβλοβιτς. Βάσει απόδοσης, τα δύο τριάρια του Παναθηναϊκού μας κάνουν μισό Λοτζέσκι, φέτος.
- Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς είναι καλός προπονητής. Όχι όμως τόσο καλός ώστε να κατέχει από την πρώτη σεζόν την «εν λευκώ» εμπιστοσύνη της διοίκησης, καθ' ομοίωσιν Ομπράντοβιτς. Μέχρι στιγμής, πλην Ραντούλιτσα, οι υπόλοιπες επιλογές του, ιδιαίτερα όσες τελειώνουν σε -ιτς έχουν απογοητεύσει. Όχι τίποτα άλλο, εκτίθεται πρώτα και κύρια ο ίδιος.
- Είναι δυνατόν να έχεις μια ομάδα στην οποία οι παίκτες έχουν επιλέξει (έτσι φαίνεται) το ποιος θα αμύνεται και ποιος θα επιτίθεται; Είναι αδιανόητο στο σύγχρονο μπάσκετ να μην θέλουν οι παίκτες σου να αμύνονται. Στον Παναθηναϊκό φέτος παίζουν άμυνα 2-3 και επίθεση 5-6, δεν γίνεται έτσι η δουλειά. Ο Ολυμπιακός μπορεί να μην έχει πλειάδα αμυντικογενών παικτών αλλά ως σύνολο έχει μάθει να υπερασπίζεται το καλάθι του, κάτι που στους «πράσινους» το είδαμε μόνο στο ματς με τη Μπαρτσελόνα κι αυτό επειδή υπήρχε διάθεση από όλους. Κρίμα...
Ξεκαθαρίστε τι θέλετε
Εν' τέλει, η διοίκηση πρέπει όντως μια φορά να αποφασίσει τι θέλει. Το «επιστροφή στην κορυφή» σαν σύνθημα είναι ελκυστικό και φτιάχνει όλους όσους το ακούνε. Το θέμα είναι το πως. Εκεί κολλάει το πράγμα...
Ο Παναθηναϊκός μέχρι στιγμής, τα δυο τελευταία χρόνια, έχει χτιστεί ανομοιόμορφα, ξεχνώντας τα χαρακτηριστικά τα οποία τον έφεραν στην κορυφή. Άμυνα, προσήλωση στο πλάνο και διάθεση στο παρκέ. Είναι τυχαίο οτι η ομάδα του Ιβάνοβιτς αλλά και αυτή του Τζόρτζεβιτς, παρά το γεγονός πως όντως υπάρχει ποιοτική διαφορά στο ρόστερ αν τα συγκρίνουμε, δεν παίρνει αποτελέσματα λόγω αδυναμίας να αμυνθεί;
Όταν ο Πεδουλάκης «θυσιάστηκε» εν μια νυκτί στο βωμό του θεάματος, ίσως κάποιος να ξέχασε πως η ομάδα που είχε δημιουργήσει, μπορούσε να επιβάλλει το ρυθμό της, φτάνοντας μια ανάσα από το Final-4, κερδίζοντας τον Ολυμπιακό με άνεση. Το «σκεπτόμενο μπάσκετ» που έπαιζε τότε, δεν αντιλέγω πως πολλές φορές έκανε τα μάτια μας να πονάνε, όμως από πλευράς αποτελεσμάτων κρίνεται επιτυχημένο.
Ο νέος Παναθηναϊκός θα είναι ομάδα τίτλων ή ομάδα θεάματος; Αν λοιπόν, υπάρξει η (λογική προφανώς) απαίτηση, να χτιστεί μια ομάδα επιπέδου Final-4, θα πρέπει να υπάρξουν και οι ανάλογες θυσίες.
Το βασικό, είναι να απογαλακτιστεί η φίλαθλη γνώμη αλλά και η διοίκηση από τη σύγκριση με τις εποχές Ομπράντοβιτς, μια σύγκριση που τριγυρνά ακόμα στο υποσυνείδητο των περισσότερων. Πλέον τα «μέσα πειθούς», δηλαδή το χρήμα, που διαθέτουν οι ελληνικές ομάδες κινείται σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα από τότε. Επίσης, η ποιότητα του ρόστερ διαφέρει παρασάγγας από τις εποχές των «παχιών αγελάδων», άρα ο κάθε προπονητής οφείλει να πορευτεί με τα διαθέσιμα εργαλεία.
Άρα, εκ του αποτελέσματος, θέλεις έναν προπονητή τύπου Πεδουλάκη ή Σφαιρόπουλου, οι οποίοι θέτουν ως πρώτο και κύριο στόχο την εξασφάλιση της ορθής αμυντικής λειτουργίας. Στη συνέχεια, η διαλογή των παικτών θα πρέπει να είναι μετρημένη και προσαρμοσμένη σε αυτό το μοντέλο. Στην αρχή ίσως χρειαστεί να υπομείνεις το «αντιμπάσκετ» που μπορεί να βλέπεις στο παρκέ αλλά στη συνέχεια τα πράγματα θα βελτιώνονται.
Να ξεκαθαρίσουμε πως εδώ είναι Βαλκάνια και κατ' επέκταση Ευρώπη. Ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός κτλ, δεν είναι σχεδιασμένοι, ούτε θα είναι επιτυχημένοι αν φτιαχτούν με βάση άλλα μοντέλα. Πρακτικές τύπου Γκόλντεν Στέιτ, δεν χωράνε στο δικό μας μπασκετ, όποιος παρακολουθεί θα το γνωρίζει καλά άλλωστε. Άρα τι σου μένει; Άμυνα και μόνο άμυνα, η επίθεση θα έρθει εν καιρώ.
Κυνήγι φαντασμάτων
Εν τέλει, ο Παναθηναϊκός πορεύεται κυνηγώντας τα «φαντάσματα» του δικού του παρελθόντος. Όταν οι αρμόδιοι καταλάβουν πως οι εποχές της δόξας, οι οποίες ήρθαν μαζί με παίκτες του βεληνεκούς του Γιασικεβίτσιους, παρήλθαν ανεπιστρεπτί τότε θα αντιστραφεί το κλίμα.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, δεν πήρε το «μάθημά» του από τον θείο και τον πατέρα του. Νόμιζε πως αρκεί η φανέλα για να συνεχιστεί η δυναστεία σε Ελλάδα και Ευρώπη. Όσο λοιπόν ο ίδιος έκανε επίδειξη δύναμης μέσω των αμετροεπών δηλώσεών του, οι Αγγελόπουλοι συνέχισαν να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο που τους έφερε σιγά σιγά στην κορυφή, αλλάζοντας προπονητές και παίκτες, όχι όμως φιλοσοφία. Μια φιλοσοφία που τους οδήγησε σε τρεις τελικούς Ευρωλίγκας την τελευταία τετραετία.
Ο Παναθηναϊκός, είναι ακόμα «εξάστερος», είναι αντικειμενικά η μεγαλύτερη ομάδα της προηγούμενης δεκαετίας στην Ευρώπη και από τους πιο επιτυχημένους συλλόγους στον ελληνικό αθλητισμό. Όμως, όταν όλα γύρω σου αλλάζουν, εσύ οφείλεις είτε να συμπλεύσεις και να προσπαθήσεις με υπομονη και δουλειά να παραμείνεις ψηλά, είτε να αποδεχθείς τον άγραφο νόμο που λέει πως «ότι ανεβαίνει, κάποτε θα πέσει».
Το καλό είναι πως ο δρόμος για τις επιτυχίες είναι στο δικό του χέρι (ακόμα). Το κακό είναι πως μάλλον, όποια απόφαση και να παρθεί για την ομάδα από εδώ και στο εξής, θα είναι πάλι διατυπωμένη και υλοποιημένη εν' θερμώ...