«Όσο μπορείς... και λίγο παραπάνω»
Η ζωή είναι ένας λευκός καμβάς. Τα χρώματα είναι δίπλα του σε κουτιά και τα πινέλα καινούρια, του κουτιού. Αρχίζουν να ζωγραφίζουν πρώτα οι δικοί σου, οι κοντινοί σου. Του δίνουν όνομα, του δίνουν χρώματα και σχήματα. Εσύ αναλαμβάνεις σα μεγαλώσεις λίγο. Γράφει, η Ανδριάνα Βούτου.
Συντάκτης: Ανδριάνα Βούτου, 25/12/2015, 09:34
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντας την, γυρίζοντας συχνά και εκθέτοντας την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική».
Η ζωή είναι ένας λευκός καμβάς. Τα χρώματα είναι δίπλα του σε κουτιά και τα πινέλα καινούρια, του κουτιού. Αρχίζουν να ζωγραφίζουν πρώτα οι δικοί σου, οι κοντινοί σου. Του δίνουν όνομα, του δίνουν χρώματα και σχήματα. Εσύ αναλαμβάνεις σα μεγαλώσεις λίγο.
Παίρνεις τα πινέλα. Τα επεξεργάζεσαι στα χέρια σου. Τα κάνεις δικά σου. Αρχίζεις να παίζεις με τα χρώματα. Τα ανακατεύεις, τα μπερδεύεις. Τα πρώτα λαθάκια εμφανίζονται. Θα τα διορθώσεις μόλις «ξεπάρεις» λίγο. Μην φοβάσαι... Κι αν δεν το κάνεις, μην σε ανησυχεί. Όλοι οι καλλιτέχνες είχαν τα ψεγάδια τους.
Ο καμβάς γεμίζει με χρώματα. Εσύ τα επιλέγεις. Στο τέλος, δεν υπάρχει χώρος λευκός. Μόνο μια γωνίτσα για να υπογράψεις. Κοίταξε τον λίγο. Κοντοστάσου και κοίτα τον. Είναι η ζωή σου. Ότι αφήνεις πίσω σου.... Η κληρονομιά σου!
Το ποίημα του Καβάφη είναι ένα μήνυμα ζωής, είναι μια συμβουλή από έναν σοφό παππού αυτές τις άγιες μέρες. Τώρα που αλλάζει ο χρόνος, ας σκεφτούμε πως θέλουμε να περάσουμε τον επόμενο που θα ‘ρθει. Και όλους τους επόμενους που μας περιμένουν...
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντας την, γυρίζοντας συχνά και εκθέτοντας την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική».
Η ζωή είναι ένας λευκός καμβάς. Τα χρώματα είναι δίπλα του σε κουτιά και τα πινέλα καινούρια, του κουτιού. Αρχίζουν να ζωγραφίζουν πρώτα οι δικοί σου, οι κοντινοί σου. Του δίνουν όνομα, του δίνουν χρώματα και σχήματα. Εσύ αναλαμβάνεις σα μεγαλώσεις λίγο.
Παίρνεις τα πινέλα. Τα επεξεργάζεσαι στα χέρια σου. Τα κάνεις δικά σου. Αρχίζεις να παίζεις με τα χρώματα. Τα ανακατεύεις, τα μπερδεύεις. Τα πρώτα λαθάκια εμφανίζονται. Θα τα διορθώσεις μόλις «ξεπάρεις» λίγο. Μην φοβάσαι... Κι αν δεν το κάνεις, μην σε ανησυχεί. Όλοι οι καλλιτέχνες είχαν τα ψεγάδια τους.
Ο καμβάς γεμίζει με χρώματα. Εσύ τα επιλέγεις. Στο τέλος, δεν υπάρχει χώρος λευκός. Μόνο μια γωνίτσα για να υπογράψεις. Κοίταξε τον λίγο. Κοντοστάσου και κοίτα τον. Είναι η ζωή σου. Ότι αφήνεις πίσω σου.... Η κληρονομιά σου!
Το ποίημα του Καβάφη είναι ένα μήνυμα ζωής, είναι μια συμβουλή από έναν σοφό παππού αυτές τις άγιες μέρες. Τώρα που αλλάζει ο χρόνος, ας σκεφτούμε πως θέλουμε να περάσουμε τον επόμενο που θα ‘ρθει. Και όλους τους επόμενους που μας περιμένουν...