Η αποτελεσματικότητα της συνέπειας
Ο Ολυμπιακός, με το μπάτζετ που διαθέτει δεν υπόσχεται θεαματικό παιχνίδι. Αλλά κι αυτό σχετικό είναι. Και η άμυνα και η ενέργεια που βγαίνει στο παρκέ, μπορεί να ενθουσιάσει. Το σίγουρο είναι ότι μαζεύει παίκτες που δεν είναι, αλλά που έχουν στόχο να γίνουν νικητές. Γράφει ο Μπάμπης Λάμπρου.
Συντάκτης: Μπάμπης Λάμπρου 08/01/2015, 00:54
Πέφτεις στον δυσκολότερο όμιλο των τεσσάρων τελευταίων ετών που το Top 16 έχει την τωρινή του μορφή. Και είσαι η μόνη ομάδα που κάνει το 2/2. Παίζοντας όχι με τις δύο θεωρητικά πιο αδύναμες του γκρουπ, αλλά με εκπροσώπους του καλύτερου πρωταθλήματος στην Ευρώπη. Και τις νικάς τόσο στην έδρα σου, όσο και εκτός. Με τον δικό σου, συνεπή, μονότονο, ίσως και εκνευριστικό τρόπο. Με το «ερυθρόλευκο» DNA, αυτό που δεν θα σε προδώσει ποτέ. Γιατί, στο κάτω - κάτω, Ολυμπιακός είσαι.
Βλέπεις τα μεγάλα ευρωπαϊκά ματς των Πειραιωτών από την ημέρα που ήρθε ο Σφαιρόπουλος και είναι σα να παρακολουθείς έναν δολοφόνο, που έχει συγκεκριμένο μοτίβο. Που οι Αρχές γνωρίζουν τι ψάχνουν, καταστρώνουν πλάνα για να τον συλλάβουν και τελικά φεύγουν με άδεια χέρια από όλες τις μάχες. Ή τουλάχιστον σχεδόν σε όλες. Δεν γίνεται να νικάς πάντα τον υπεράριθμο εχθρό.
Ο Ολυμπιακός, με το μπάτζετ που διαθέτει δεν υπόσχεται θεαματικό παιχνίδι. Αλλά κι αυτό σχετικό είναι. Και η άμυνα και η ενέργεια που βγαίνει στο παρκέ, μπορεί να ενθουσιάσει. Το σίγουρο είναι ότι μαζεύει παίκτες που δεν είναι, αλλά που έχουν στόχο να γίνουν νικητές. Που ξέρουν ότι θα γίνουν. Μέσω της ομαδικής δουλειάς και της εμπιστοσύνης στο πλάνο του προπονητή και στην προσωπικότητα του Σπανούλη.
Το «μοτίβο», το οποίο προαναφέραμε, προφανώς και εμφανίστηκε στη Βιτόρια. Άμυνα, ικανή να πνίξει τον αντίπαλο, να του χαλάσει τα επιθετικά πλάνα. Άμυνα, κομίστρια του μηνύματος στην απέναντι πλευρά ότι «για να βάλεις καλάθι, θα πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων». Η βάση είναι αυτή. Όποιος μπορεί να ακολουθήσει, έχει πολύ σοβαρές πιθανότητες να προοδεύσει με το σύνολο, να ανεβάζει την αξία του και είναι στο χέρι του αν θα την εξαργυρώσει με χρήματα ή θα παραμείνει μέλος της παρέας που όχι μόνο φτάνει στις επιτυχίες, αλλά στον δρόμο για αυτές περνάει καλά. Και μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να περνάς καλά όταν βρίσκεσαι σε μία κορυφαία ελληνική ομάδα, με την πίεση που ασκούν οι πάντα απαιτητικοί, ορισμένες φορές αχάριστοι, αλλά και συχνά ευαίσθητοι φίλαθλοι στη χώρα μας.
Το ανοίξαμε πολύ. Δύο νίκες είναι μόνο. Σε ένα μήνα μπορεί να λέμε άλλα, ανάποδα. Αλλά, επειδή τα γραπτά μένουν, ας μείνουν να μας θυμίζουν τι έχει καταφέρει αυτή η ομάδα. Τι συναισθήματα μπορεί να προκαλέσει με τον τρόπο που αγωνίζεται. Με τον Βασίλη Σπανούλη, τον πρώτο Έλληνα παίκτη, ο οποίος μετά τον θρυλικό Νίκο Γκάλη, παίζει τη θέση του γκαρντ ως Αμερικανός. Μπορεί να επηρεάζει τα μυαλά συμπαικτών και αντιπάλων και το απέδειξε για ακόμη μία φορά. Όταν η Λαμποράλ πλησίασε στον πόντο, όταν όλοι κόλλησαν, ο σεσημασμένος «δολοφόνος» το πήρε πάνω του. Τι κι αν σε διάρκεια, οι Μάντζαρης και Χάντερ ήταν πολυτιμότεροι; Τέτοια σπάνια προσωπικότητα όπως αυτή του «Kill Bill» δεν μπορείς να την «καλλιεργήσεις», ούτε να την αγοράσεις. Αν είσαι τυχερός και την εμπνέεις, κοιμάσαι ήσυχος. Και ξέρεις ότι στις κακές ημέρες, την ώρα που εκείνος θα μαζεύει το ανάθεμα των πάντων, ταυτόχρονα θα συγκεντρώνει και κίνητρα για να συνεχίσει. Όσο χάνει, μην τον φοβάστε. Και πέρυσι έχασε. Έστω και στον τελικό…
Βλέπεις τα μεγάλα ευρωπαϊκά ματς των Πειραιωτών από την ημέρα που ήρθε ο Σφαιρόπουλος και είναι σα να παρακολουθείς έναν δολοφόνο, που έχει συγκεκριμένο μοτίβο. Που οι Αρχές γνωρίζουν τι ψάχνουν, καταστρώνουν πλάνα για να τον συλλάβουν και τελικά φεύγουν με άδεια χέρια από όλες τις μάχες. Ή τουλάχιστον σχεδόν σε όλες. Δεν γίνεται να νικάς πάντα τον υπεράριθμο εχθρό.
Ο Ολυμπιακός, με το μπάτζετ που διαθέτει δεν υπόσχεται θεαματικό παιχνίδι. Αλλά κι αυτό σχετικό είναι. Και η άμυνα και η ενέργεια που βγαίνει στο παρκέ, μπορεί να ενθουσιάσει. Το σίγουρο είναι ότι μαζεύει παίκτες που δεν είναι, αλλά που έχουν στόχο να γίνουν νικητές. Που ξέρουν ότι θα γίνουν. Μέσω της ομαδικής δουλειάς και της εμπιστοσύνης στο πλάνο του προπονητή και στην προσωπικότητα του Σπανούλη.
Το «μοτίβο», το οποίο προαναφέραμε, προφανώς και εμφανίστηκε στη Βιτόρια. Άμυνα, ικανή να πνίξει τον αντίπαλο, να του χαλάσει τα επιθετικά πλάνα. Άμυνα, κομίστρια του μηνύματος στην απέναντι πλευρά ότι «για να βάλεις καλάθι, θα πρέπει να πατήσεις επί πτωμάτων». Η βάση είναι αυτή. Όποιος μπορεί να ακολουθήσει, έχει πολύ σοβαρές πιθανότητες να προοδεύσει με το σύνολο, να ανεβάζει την αξία του και είναι στο χέρι του αν θα την εξαργυρώσει με χρήματα ή θα παραμείνει μέλος της παρέας που όχι μόνο φτάνει στις επιτυχίες, αλλά στον δρόμο για αυτές περνάει καλά. Και μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να περνάς καλά όταν βρίσκεσαι σε μία κορυφαία ελληνική ομάδα, με την πίεση που ασκούν οι πάντα απαιτητικοί, ορισμένες φορές αχάριστοι, αλλά και συχνά ευαίσθητοι φίλαθλοι στη χώρα μας.
Το ανοίξαμε πολύ. Δύο νίκες είναι μόνο. Σε ένα μήνα μπορεί να λέμε άλλα, ανάποδα. Αλλά, επειδή τα γραπτά μένουν, ας μείνουν να μας θυμίζουν τι έχει καταφέρει αυτή η ομάδα. Τι συναισθήματα μπορεί να προκαλέσει με τον τρόπο που αγωνίζεται. Με τον Βασίλη Σπανούλη, τον πρώτο Έλληνα παίκτη, ο οποίος μετά τον θρυλικό Νίκο Γκάλη, παίζει τη θέση του γκαρντ ως Αμερικανός. Μπορεί να επηρεάζει τα μυαλά συμπαικτών και αντιπάλων και το απέδειξε για ακόμη μία φορά. Όταν η Λαμποράλ πλησίασε στον πόντο, όταν όλοι κόλλησαν, ο σεσημασμένος «δολοφόνος» το πήρε πάνω του. Τι κι αν σε διάρκεια, οι Μάντζαρης και Χάντερ ήταν πολυτιμότεροι; Τέτοια σπάνια προσωπικότητα όπως αυτή του «Kill Bill» δεν μπορείς να την «καλλιεργήσεις», ούτε να την αγοράσεις. Αν είσαι τυχερός και την εμπνέεις, κοιμάσαι ήσυχος. Και ξέρεις ότι στις κακές ημέρες, την ώρα που εκείνος θα μαζεύει το ανάθεμα των πάντων, ταυτόχρονα θα συγκεντρώνει και κίνητρα για να συνεχίσει. Όσο χάνει, μην τον φοβάστε. Και πέρυσι έχασε. Έστω και στον τελικό…