Έρωτας είναι...
Δύο έχουμε τη στήλη, αλλά επειδή μονίμως γράφει η πιο προκομένη από εμάς, συνειδητοποίησα πως για να κρατήσω τη θέση που έλαβα τόσο αξιοκρατικά θα πρέπει να γράψω τουλάχιστον ένα κείμενο το 2015 για το site. Κάνει... σεφτέ στη στήλη «Double Trouble», η Μυρτώ Μουζάκη.
Συτάκτης: Μυρτώ Μουζάκη, 27/12/2015. 14:57
Σαν κορίτσι λοιπόν κι εγώ και επειδή μου το επιτρέπει η εποχή και μου το επιβάλει η διάθεσή μου θα γράψω για τον έρωτα. Όσοι περιμένετε να διαβάσετε αθλητικά, αλλού.
Είναι αυτός ο πόνος, το φάγωμα, όταν σου λείπει κάποιος, που δε σε αφήνει να ησυχάσεις. Στριφογυρίζεις και τρώγεσαι γιατί η ικανοποίησή σου εξαρτάται από κάποιον άλλο και είναι πολύ δύσκολο αυτό.
Για όσους έχουμε μάθει να είμαστε ανεξάρτητοι η αίσθηση του ανικανοποίητου είναι κάτι αποκλειστικά δικό μας, ιδιωτική υπόθεση, όπως και όλα τα άλλα συναισθήματά μας. Γι'αυτό μπορείτε να φανταστείτε ότι είναι διπλά επίπονο για εμάς να μας λείπει κάποιος, να είμαστε ερωτευμένοι, να αφήνουμε τον εαυτό μας στα χέρια άλλου.
Είναι η συνειδητοποίηση ότι πια δεν είσαι μόνος σου με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Από τη μια έχεις έναν άνθρωπο, ένα στήριγμα, να μοιράζεσαι τα καλά και τα άσχημα, από την άλλη είσαι έρμαιο στα χέρια του. Σε πλάθει, σε σπάει, σε πατάει για... την πλάκα του.
Αλλά φίλοι... Είναι άλλο πράγμα ο έρωτας. Φαίνονται όλα αλλιώς, είναι η ανύψωση και η πτώση ταυτόχρονα.
Το μυστικό βρίσκεται στην άφεση. Η άφεση στον έρωτα, ολική μόνο, σαν άλλη άφεση αμαρτιών, σε οδηγεί αλλού. Είναι επίπεδα που κανείς δε φτάνει μόνος του, αγγίζει το Θεό και χάνεται.
Γι'αυτό, μόνο όταν η τρέλα επισκιάσει το φόβο θα βρεθείς στο σωστό δρόμο. Κι ας πέσεις κι ας χτυπήσεις κι ας πληγωθείς. Κάποια στιγμή θα αναρωτηθείς και θα φοβηθείς. Αλλά και θα χαθείς και θα χαρείς. Πάντως σίγουρα η βόλτα θα αξίζει από την αρχή έως το τέλος.
Είναι αυτός ο πόνος, το φάγωμα, όταν σου λείπει κάποιος, που δε σε αφήνει να ησυχάσεις. Στριφογυρίζεις και τρώγεσαι γιατί η ικανοποίησή σου εξαρτάται από κάποιον άλλο και είναι πολύ δύσκολο αυτό.
Για όσους έχουμε μάθει να είμαστε ανεξάρτητοι η αίσθηση του ανικανοποίητου είναι κάτι αποκλειστικά δικό μας, ιδιωτική υπόθεση, όπως και όλα τα άλλα συναισθήματά μας. Γι'αυτό μπορείτε να φανταστείτε ότι είναι διπλά επίπονο για εμάς να μας λείπει κάποιος, να είμαστε ερωτευμένοι, να αφήνουμε τον εαυτό μας στα χέρια άλλου.
Είναι η συνειδητοποίηση ότι πια δεν είσαι μόνος σου με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Από τη μια έχεις έναν άνθρωπο, ένα στήριγμα, να μοιράζεσαι τα καλά και τα άσχημα, από την άλλη είσαι έρμαιο στα χέρια του. Σε πλάθει, σε σπάει, σε πατάει για... την πλάκα του.
Αλλά φίλοι... Είναι άλλο πράγμα ο έρωτας. Φαίνονται όλα αλλιώς, είναι η ανύψωση και η πτώση ταυτόχρονα.
Το μυστικό βρίσκεται στην άφεση. Η άφεση στον έρωτα, ολική μόνο, σαν άλλη άφεση αμαρτιών, σε οδηγεί αλλού. Είναι επίπεδα που κανείς δε φτάνει μόνος του, αγγίζει το Θεό και χάνεται.
Γι'αυτό, μόνο όταν η τρέλα επισκιάσει το φόβο θα βρεθείς στο σωστό δρόμο. Κι ας πέσεις κι ας χτυπήσεις κι ας πληγωθείς. Κάποια στιγμή θα αναρωτηθείς και θα φοβηθείς. Αλλά και θα χαθείς και θα χαρείς. Πάντως σίγουρα η βόλτα θα αξίζει από την αρχή έως το τέλος.