Michael Scofield: Not a man, but an idea
Η Ανδριάνα Βούτου, φτιάχνει το πορτραίτο ενός χαρακτήρα ο οποίος για εκείνη δεν είναι απλά ένας κοινός θνητός, αλλά μια ιδέα. Ο λόγος για τον Michael Scofield, τον πρωταγωνιστή του Prison Break
Συντάκτης: Ανδριάνα Βούτου, 24/1/2016, 7:10 μμ
Για κάποιο ανεξήγητο λόγο πρόσφατα μου καρφώθηκε στο μυαλό το Prison Break. Ήταν από τις πρώτες σειρές που παρακολουθούσα με μανία. Δεν θυμόμουν πολλά είναι η αλήθεια. Το μόνο που θυμόμουν καθαρά ήταν το πρόσωπο του Michael Scofield. Τα μάτια του που πάντα έκρυβαν ένα μυστήριο.
Ξεκίνησα από την αρχή. Κατέβασα (Χμ, συγνώμη νοίκιασα) τις τέσσερις season μαζί με την ταινία και ξεκίνησα τον «μαραθώνιο». Κάθε βράδυ κι από λίγο. Μια δόση «απόδρασης» για να με πάρει γλυκά ο ύπνος. Κατέληξα να κοιμάμαι ξημερώματα. Όχι μόνο παρακολουθώντας το ένα επεισόδιο μετά το άλλο (κανονικότατος εθισμός), αλλά με το μυαλό μου να δουλεύει με… χίλια. Πού μπορούμε να φτάσουμε για αυτούς που πραγματικά αγαπάμε;
Ο πολυμήχανος Michael σαν άλλος Οδυσσέας είχε πάντα τον τρόπο. Έναν έξυπνο τρόπο και ένα καλοστημένο σχέδιο που τα είχε όλα υπολογισμένα. Τίποτα στην τύχη. Δεν με γοήτευσε όμως αυτό σε εκείνον. Το ευφυές μυαλό του και οι εξαιρετικές γνώσεις του ήταν απλώς το… κερασάκι στην τούρτα. Αυτό που με έκανε να τον συμπαθήσω και στο τέλος να κλάψω γοερά στον «χαμό» του (ναι, έκλαψα), ήταν το ήθος του. Ήταν ανιδιοτελής, ευγενικός, καλόκαρδος, δίκαιος και συναισθηματικός. Πιστός σε ιδανικά , πιστός σε όσους αγαπούσε μέχρι θανάτου.
Αυτό λάτρεψα στον Scofield. Δεν ήταν απλώς ένας άνθρωπος. Δεν ήταν ο γοητευτικός, ο έξυπνος, ο πιστός και συναισθηματικός άνδρας που κάθε γυναικά θα αγαπούσε instantly. Ήταν ΙΔΕΑ! Μια ολόκληρη ιδέα για το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κανείς, ξεπερνώντας τον εαυτό του αλλά όχι «ποδοπατώντας» την προσωπικότητα του, για όσους αγαπά, για αυτά που πιστεύει, για τον άνθρωπο τον ίδιο.
Μας λείπουν τέτοιοι άνθρωποι από την κοινωνία. Μας λείπουν αυτοί οι ωραίοι άνθρωποι με καρδιά μικρού παιδιού και μια ευφυΐα που δεν έχει τιμή εξαγοράς. Εύχομαι αυτή η ιδέα που ονομάζεται Michael Scofield να ζει και να γνωρίζω τους ανθρώπους που την «κουβαλάνε» μαζί τους σαν ευχή και κατάρα συνάμα.
Ξεκίνησα από την αρχή. Κατέβασα (Χμ, συγνώμη νοίκιασα) τις τέσσερις season μαζί με την ταινία και ξεκίνησα τον «μαραθώνιο». Κάθε βράδυ κι από λίγο. Μια δόση «απόδρασης» για να με πάρει γλυκά ο ύπνος. Κατέληξα να κοιμάμαι ξημερώματα. Όχι μόνο παρακολουθώντας το ένα επεισόδιο μετά το άλλο (κανονικότατος εθισμός), αλλά με το μυαλό μου να δουλεύει με… χίλια. Πού μπορούμε να φτάσουμε για αυτούς που πραγματικά αγαπάμε;
Ο πολυμήχανος Michael σαν άλλος Οδυσσέας είχε πάντα τον τρόπο. Έναν έξυπνο τρόπο και ένα καλοστημένο σχέδιο που τα είχε όλα υπολογισμένα. Τίποτα στην τύχη. Δεν με γοήτευσε όμως αυτό σε εκείνον. Το ευφυές μυαλό του και οι εξαιρετικές γνώσεις του ήταν απλώς το… κερασάκι στην τούρτα. Αυτό που με έκανε να τον συμπαθήσω και στο τέλος να κλάψω γοερά στον «χαμό» του (ναι, έκλαψα), ήταν το ήθος του. Ήταν ανιδιοτελής, ευγενικός, καλόκαρδος, δίκαιος και συναισθηματικός. Πιστός σε ιδανικά , πιστός σε όσους αγαπούσε μέχρι θανάτου.
Αυτό λάτρεψα στον Scofield. Δεν ήταν απλώς ένας άνθρωπος. Δεν ήταν ο γοητευτικός, ο έξυπνος, ο πιστός και συναισθηματικός άνδρας που κάθε γυναικά θα αγαπούσε instantly. Ήταν ΙΔΕΑ! Μια ολόκληρη ιδέα για το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κανείς, ξεπερνώντας τον εαυτό του αλλά όχι «ποδοπατώντας» την προσωπικότητα του, για όσους αγαπά, για αυτά που πιστεύει, για τον άνθρωπο τον ίδιο.
Μας λείπουν τέτοιοι άνθρωποι από την κοινωνία. Μας λείπουν αυτοί οι ωραίοι άνθρωποι με καρδιά μικρού παιδιού και μια ευφυΐα που δεν έχει τιμή εξαγοράς. Εύχομαι αυτή η ιδέα που ονομάζεται Michael Scofield να ζει και να γνωρίζω τους ανθρώπους που την «κουβαλάνε» μαζί τους σαν ευχή και κατάρα συνάμα.