Είναι κάποιες βραδιές...
Πόσο όμορφα μπορεί να νιώσει κάποιος άνθρωπος βλέποντας τον ήρωά του εν δράσει; Πόσες και πόσες βραδιές τον έχει κάνει να συγκινηθεί, επαναλαμβάνοντας εν μέσω ζάλης «Μόνο αυτός ρε»... Γράφει ο Κώστας Κουτσαυλής
Συντάκτης: Κώστας Κουτσαυλής, 5/12/2015, 4:00 μμ
Ανήκω (και αυτή η διαπίστωση διατυπώνεται με πόνο ψυχής), στην τελευταία γενιά ανθρώπων η οποία μεγάλωσε με τους ήρωές της. Πρώτα, θαμπωνόμουν από αυτούς που πέταγαν ψηλά και έσωζαν κάθε φορά τον κόσμο. Στη συνέχεια με τραβούσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη αλλαγής του ρου της ιστορίας. Πλέον, μεγαλώνοντας και έχοντας «σπάσει» την μυθοπλαστική σφαίρα που περιβάλλει τις παραπάνω περιπτώσεις, μου αρκούν αυτοί οι οποίοι μπορούν να μου προκαλέσουν δυνατά συναισθήματα... Κι ας είναι θνητοί
Όποιος έχει ευλογηθεί από τον... θεό του αθλητισμού (sic) με το συναίσθημα της αγάπης για το μπάσκετ μπορεί να με καταλάβει. Προσωπικά για ένα πράγμα στην ταπεινή ζωή μου δηλώνω ρατσιστής και δεν κουνάω «ρούπι» τις απόψεις μου. Στο ζήτημα της ανωτερότητας του μπάσκετ επί του ποδοσφαίρου. Δεν το διαπραγματεύομαι ρε παιδί μου, δε μου πάει η καρδιά, δεν γίνεται να παθιαστώ τόσο παρακολουθώντας για 90 λεπτά έναν αγώνα που κατά πάσα πιθανότητα μέσα στη μετριότητα του θα μου προσφέρει δυο με τρεις καλές στιγμές.
Το μπάσκετ είναι ύπουλο και άτιμο άθλημα... Θέλει μυαλό, αλλά θέλει και ποδάρια τα οποία πρέπει να το ακολουθήσουν. Θέλει να είσαι έτοιμος να αντιδράσεις σε έναν στενό χώρο μαζί με άλλους εννιά. Είναι το άθλημα του κυκλοθυμικού, μπορεί μέσα σε 30'' μόνο, να υποστείς το συναίσθημα της πίκρας ενώ σε έχει κατακλύσει η ηδονή πρωτύτερα... Ακριβώς γι' αυτό τον λόγο το αγαπάω τόσο πολύ αυτό το άθλημα. Κρατάει ακόμα τη μαγεία, την αβεβαιότητα για την έκβαση του παιχνιδιού αλλά και το ενδιαφέρον σου αμείωτο... Επίσης, για τους λόγους που εξηγήθηκαν παραπάνω, το εν λόγω άθλημα δημιουργεί πιο δύσκολα «ήρωες». Πόσοι αντέχουν να περάσουν τη δοκιμασία της απότομης πτώσης και αντίστοιχα της ανόδου μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου; Πόσοι μπορούν να μαζέψουν όλο το θάρρος πάνω στον καρπό τους και με ένα καλάθι να κρίνουν το ίδιο το αποτέλεσμα και κατά συνέπεια τους τίτλους και τις διακρίσεις;...
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο δικός μου ήρωας, ακόμα και στα... «γεράματα» της νιότης μου (υπερβολή) είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Ο Μήτσος, ο «3D», το «διαμάντι» του ελληνικού μπάσκετ. Πέραν από τα πολυδιαβασμένα και χιλιοειπωμένα κατορθώματά του τα οποία τον καθιέρωσαν στο «πάνθεον» του δικού μας μπάσκετ πολύ πριν σταματήσει την καριέρα του, ο ίδιος μπορεί άνετα να κουβαλήσει τον τίτλο του ήρωα, ακόμα και αν δεν το επιθυμεί προσωπικά λόγω χαρακτήρα...
Είναι ήρωας γιατί... Κάνει airball τρίποντο και στα επόμενα λεπτά απαντάει με τρίποντο από τα 8μ., ένα κλέψιμο, κάτι κερδισμένα φάουλ στο χθεσινό παιχνίδι με τη Μπαρτσελόνα. Δύο χρόνια πριν, άλλαξε τον ρου του Παναθηναϊκού εκείνης της περιόδου, καταφέρνοντας να αλλάξει σε σύντομο διάστημα την χαρακτηριστική του εικόνα (πιάνοντας τα κουρασμένα γόνατά του στο ματς με τη Μπάμπεργκ), φτάνοντας μια ανάσα από το Final-4... Είναι εκείνος που έχει κρίνει πρωταθλήματα είτε σκοράροντας (86-85 στον 5ο τελικό με τον Ολυμπιακό το 2006), είτε κόβοντας τον αντίπαλο (τάπα στον Άκερ)... Είναι εκείνος που «έσπρωξε» την Ελλάδα προς το χρυσό μετάλλιο του Βελιγραδίου...
Ο Μήτσος είναι ο ήρωας μου γιατί μπορεί να «γητεύει» τον χρόνο, ακόμα και στα 35 του. Μπορεί να φέρνει τις καταστάσεις να λειτουργούν υπέρ εκείνου και της ομάδας σε χρόνο «dt». Αποτελεί ακόμα και στη δύση της καριέρας του, τον «παράγοντα Χ», με τα όποια σχέδια αναχαίτισής του από τους αντίπαλους προπονητές να πηγαίνουν στο βρόντο, αν εκείνος μπορεί και θέλει. Αλήθεια πόσοι αθλητές μπόρεσαν να το καταφέρουν αυτό; Πόσοι είχαν τα κουράγια και τη θέληση να γυρίσουν τις καταστάσεις στο σημείο που μπορούν;.
Εναντίον της Μπαρτσελόνα, έδωσε ακόμα μια παράσταση. Από εκείνες που σε στιγματίζουν ακόμα και αν δεν τις βλέπεις από κοντά. Χάρισε για άλλη μια φορά στον κόσμο που τον παρακολουθεί την εντύπωση πως είναι στο χέρι του ακόμα και στα 35 του να κρίνει παιχνίδια. Δεν ξέρω ειλικρινά πως θα αντιδράσω όταν πατήσει για τελευταία φορά το παρκέ. Δεν θέλω βασικά να το σκεφτώ διότι με τον Δημήτρη μεγαλώσαμε μαζί. Με πήγε χεράκι χεράκι από τα χρόνια του δημοτικού όντας τότε κι ο ίδιος το «παιδάκι» από την Καστοριά, μέχρι το τέλος των φοιτητικών μου χρόνων. Κατάφερε με αξιοζήλευτη συνέπεια να μου δίνει αφορμές να τον αγαπήσω. Κατάφερε να με κάνει να ξανασκεφτώ την ανάγκη μου να «πιαστώ» πάνω από κάποιον ήρωα...
Οι ήρωες εν τέλει δεν είναι εκείνοι που πετούν, ούτε εκείνοι που βλέπουν πίσω από τοίχους. Ήρωες είναι όλοι εκείνοι που σου προκαλούν συναισθήματα χαράς και θαυμασμού κάθε φορά που τους βλέπεις. Κι ας έχουν παντρευτεί και κάνει παιδιά, κι ας έχουν μεγαλώσει, κι ας έχουν γκριζάρει οι κρόταφοί τους.
Δημήτρη Διαμαντίδη... είναι κάτι βραδιές σαν τη χθεσινή, οι οποίες από το καλοκαίρι θα μου λείψουν αφάνταστα. Να είσαι πάντα γερός και να συνεχίσεις, έστω και από μακριά, να γουστάρεις το μπάσκετ... Για μένα που δεν πρόλαβα τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, είσαι το Νο1... Αξίζεις να είσαι το Νο1 ακόμα και αν ο ίδιος από μετριοφροσύνη το αρνείσαι... Σ' ευχαριστώ
Όποιος έχει ευλογηθεί από τον... θεό του αθλητισμού (sic) με το συναίσθημα της αγάπης για το μπάσκετ μπορεί να με καταλάβει. Προσωπικά για ένα πράγμα στην ταπεινή ζωή μου δηλώνω ρατσιστής και δεν κουνάω «ρούπι» τις απόψεις μου. Στο ζήτημα της ανωτερότητας του μπάσκετ επί του ποδοσφαίρου. Δεν το διαπραγματεύομαι ρε παιδί μου, δε μου πάει η καρδιά, δεν γίνεται να παθιαστώ τόσο παρακολουθώντας για 90 λεπτά έναν αγώνα που κατά πάσα πιθανότητα μέσα στη μετριότητα του θα μου προσφέρει δυο με τρεις καλές στιγμές.
Το μπάσκετ είναι ύπουλο και άτιμο άθλημα... Θέλει μυαλό, αλλά θέλει και ποδάρια τα οποία πρέπει να το ακολουθήσουν. Θέλει να είσαι έτοιμος να αντιδράσεις σε έναν στενό χώρο μαζί με άλλους εννιά. Είναι το άθλημα του κυκλοθυμικού, μπορεί μέσα σε 30'' μόνο, να υποστείς το συναίσθημα της πίκρας ενώ σε έχει κατακλύσει η ηδονή πρωτύτερα... Ακριβώς γι' αυτό τον λόγο το αγαπάω τόσο πολύ αυτό το άθλημα. Κρατάει ακόμα τη μαγεία, την αβεβαιότητα για την έκβαση του παιχνιδιού αλλά και το ενδιαφέρον σου αμείωτο... Επίσης, για τους λόγους που εξηγήθηκαν παραπάνω, το εν λόγω άθλημα δημιουργεί πιο δύσκολα «ήρωες». Πόσοι αντέχουν να περάσουν τη δοκιμασία της απότομης πτώσης και αντίστοιχα της ανόδου μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου; Πόσοι μπορούν να μαζέψουν όλο το θάρρος πάνω στον καρπό τους και με ένα καλάθι να κρίνουν το ίδιο το αποτέλεσμα και κατά συνέπεια τους τίτλους και τις διακρίσεις;...
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο δικός μου ήρωας, ακόμα και στα... «γεράματα» της νιότης μου (υπερβολή) είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Ο Μήτσος, ο «3D», το «διαμάντι» του ελληνικού μπάσκετ. Πέραν από τα πολυδιαβασμένα και χιλιοειπωμένα κατορθώματά του τα οποία τον καθιέρωσαν στο «πάνθεον» του δικού μας μπάσκετ πολύ πριν σταματήσει την καριέρα του, ο ίδιος μπορεί άνετα να κουβαλήσει τον τίτλο του ήρωα, ακόμα και αν δεν το επιθυμεί προσωπικά λόγω χαρακτήρα...
Είναι ήρωας γιατί... Κάνει airball τρίποντο και στα επόμενα λεπτά απαντάει με τρίποντο από τα 8μ., ένα κλέψιμο, κάτι κερδισμένα φάουλ στο χθεσινό παιχνίδι με τη Μπαρτσελόνα. Δύο χρόνια πριν, άλλαξε τον ρου του Παναθηναϊκού εκείνης της περιόδου, καταφέρνοντας να αλλάξει σε σύντομο διάστημα την χαρακτηριστική του εικόνα (πιάνοντας τα κουρασμένα γόνατά του στο ματς με τη Μπάμπεργκ), φτάνοντας μια ανάσα από το Final-4... Είναι εκείνος που έχει κρίνει πρωταθλήματα είτε σκοράροντας (86-85 στον 5ο τελικό με τον Ολυμπιακό το 2006), είτε κόβοντας τον αντίπαλο (τάπα στον Άκερ)... Είναι εκείνος που «έσπρωξε» την Ελλάδα προς το χρυσό μετάλλιο του Βελιγραδίου...
Ο Μήτσος είναι ο ήρωας μου γιατί μπορεί να «γητεύει» τον χρόνο, ακόμα και στα 35 του. Μπορεί να φέρνει τις καταστάσεις να λειτουργούν υπέρ εκείνου και της ομάδας σε χρόνο «dt». Αποτελεί ακόμα και στη δύση της καριέρας του, τον «παράγοντα Χ», με τα όποια σχέδια αναχαίτισής του από τους αντίπαλους προπονητές να πηγαίνουν στο βρόντο, αν εκείνος μπορεί και θέλει. Αλήθεια πόσοι αθλητές μπόρεσαν να το καταφέρουν αυτό; Πόσοι είχαν τα κουράγια και τη θέληση να γυρίσουν τις καταστάσεις στο σημείο που μπορούν;.
Εναντίον της Μπαρτσελόνα, έδωσε ακόμα μια παράσταση. Από εκείνες που σε στιγματίζουν ακόμα και αν δεν τις βλέπεις από κοντά. Χάρισε για άλλη μια φορά στον κόσμο που τον παρακολουθεί την εντύπωση πως είναι στο χέρι του ακόμα και στα 35 του να κρίνει παιχνίδια. Δεν ξέρω ειλικρινά πως θα αντιδράσω όταν πατήσει για τελευταία φορά το παρκέ. Δεν θέλω βασικά να το σκεφτώ διότι με τον Δημήτρη μεγαλώσαμε μαζί. Με πήγε χεράκι χεράκι από τα χρόνια του δημοτικού όντας τότε κι ο ίδιος το «παιδάκι» από την Καστοριά, μέχρι το τέλος των φοιτητικών μου χρόνων. Κατάφερε με αξιοζήλευτη συνέπεια να μου δίνει αφορμές να τον αγαπήσω. Κατάφερε να με κάνει να ξανασκεφτώ την ανάγκη μου να «πιαστώ» πάνω από κάποιον ήρωα...
Οι ήρωες εν τέλει δεν είναι εκείνοι που πετούν, ούτε εκείνοι που βλέπουν πίσω από τοίχους. Ήρωες είναι όλοι εκείνοι που σου προκαλούν συναισθήματα χαράς και θαυμασμού κάθε φορά που τους βλέπεις. Κι ας έχουν παντρευτεί και κάνει παιδιά, κι ας έχουν μεγαλώσει, κι ας έχουν γκριζάρει οι κρόταφοί τους.
Δημήτρη Διαμαντίδη... είναι κάτι βραδιές σαν τη χθεσινή, οι οποίες από το καλοκαίρι θα μου λείψουν αφάνταστα. Να είσαι πάντα γερός και να συνεχίσεις, έστω και από μακριά, να γουστάρεις το μπάσκετ... Για μένα που δεν πρόλαβα τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, είσαι το Νο1... Αξίζεις να είσαι το Νο1 ακόμα και αν ο ίδιος από μετριοφροσύνη το αρνείσαι... Σ' ευχαριστώ