Άγιε μου Βασίλη σε παρακαλώ...
Για όλες τις όμορφες στιγμές. Για τα δώρα. Για την αγάπη. Για τα μελομακάρονα. Για τα χαμόγελα. Για τη ζεστασιά. Για τη βοήθεια. Για τις καλές πράξεις. Για τη μουσική. Γράφει στο Sportsvoice24 ο Κώστας Τάτσης.
Συντάκτης: Κώστας Τάτσης 06/12/2015, 18:46
Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα λοιπόν. Βασικά, δεν πλησιάζουν. Ήρθαν! Λίγες μέρες έμειναν για να σμίξουμε με τους αγαπημένους μας ανθρώπους για άλλη μια φορά. Σε μια ακόμη γιορτή. Κάνοντας ακόμη ένα ρεβεγιόν. Παίζοντας χαρτιά και ποντάροντας... φουντούκια μέχρι το ξημέρωμα.
Είναι μια παρεξηγημένη γιορτή τα Χριστούγεννα. Πολλοί τη μισούν. Άλλοι την αγνοούν. Και άλλοι την αγαπούν. Ο καθένας φυσικά για τους δικούς του λόγους. Εγώ τη λατρεύω. Κοιτάμε και κρατάμε πάντα τα θετικά.
Αξίζουν ρε φίλε. Γιατί; Διότι σμίγεις ξανά με άτομα που έχεις να δεις καιρό. Με άτομα που τα αγαπάς, αλλά τα έχεις... παραμελήσει λόγω φόρτου εργασίας. Κι όμως, όταν τα βλέπεις λες πάντα την ίδια φράση. «Σαν νη μην πέρασε μια μέρα...». Δεν είναι ψέμα. Για παράδειγμα, βλέπω την κολλητή μου, τη δεύτερη μεγάλη μου αγάπη μετά την οικογένειά μου, μια φορά το τρίμηνο. Όσα παράπονα κι αν κάνει, και με το δίκιο της δηλαδή, ξέρω πως με καταλαβαίνει. Με νιώθει. Γι’ αυτό είναι ξεχωριστή.
Άλλο ένα θετικό, είναι οι καλές πράξεις. Αυτές, πρέπει να τις κάνουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή. Αλλά δυστυχώς, οι συγκυρίες δεν μας αφήνουν. Τι είναι καλή πράξη; Να περάσεις έναν ηλικιωμένο από τη διάβαση. Να κουβαλήσεις έστω για λίγο τα ψώνια του. Να ανοίξεις την πόρτα σε κάποιον που έχει τα χέρια του... γεμάτα. Να δώσεις προτεραιότητα στο δρόμο. Να δώσεις ζεστό φαγητό στους άστεγους που κοιμούνται στα σοκάκια της Αθήνας. Μέσα στο κρύο, τη βροχή, τα χιόνια, τον αέρα. Αυτό ας πούμε, δεν το κάνεις καθημερινά. Τα Χριστούγεννα, επειδή σε πιάνει και... το συναίσθημα, ίσως το σκεφτείς. Ίσως το κάνεις. Μπράβο σου αν το σκέφτηκες. Άξιος αν το έπραξες!
Πάμε στα του σπιτιού. Από κει που η «φωλιά» είναι... απλή και συνηθισμένη, γίνεται γιορτινή. Μπαίνουν χρώματα και αλλάζουν την όψη του σπιτιού. Στολίδια στο δέντρο, χιονάνθρωποι και «αγιοβασίληδες» στους πάγκους και τα κομοδίνα. Λαμπάκια παντού. Χρωματιστά ε; Να βλέπει το μάτι σου και να τα χαίρεται. Στρώνεις τα χαλιά. Μπορεί να είναι κουραστικό, αλλά ρε φίλε, πλέον μπορείς να κάθεσαι στο πάτωμα! Να βλέπεις τηλεόραση. Να χαλαρώνεις. Όσο προλαβαίνεις βέβαια. Ειδικότερα, έπειτα από μία κουραστική μέρα στη δουλειά και τους... δρόμους, ένα στολισμένο σπίτι, μπορεί να σου σχηματίσει ένα πλατύ και αληθινό χαμόγελο.
Είναι μια παρεξηγημένη γιορτή τα Χριστούγεννα. Πολλοί τη μισούν. Άλλοι την αγνοούν. Και άλλοι την αγαπούν. Ο καθένας φυσικά για τους δικούς του λόγους. Εγώ τη λατρεύω. Κοιτάμε και κρατάμε πάντα τα θετικά.
Αξίζουν ρε φίλε. Γιατί; Διότι σμίγεις ξανά με άτομα που έχεις να δεις καιρό. Με άτομα που τα αγαπάς, αλλά τα έχεις... παραμελήσει λόγω φόρτου εργασίας. Κι όμως, όταν τα βλέπεις λες πάντα την ίδια φράση. «Σαν νη μην πέρασε μια μέρα...». Δεν είναι ψέμα. Για παράδειγμα, βλέπω την κολλητή μου, τη δεύτερη μεγάλη μου αγάπη μετά την οικογένειά μου, μια φορά το τρίμηνο. Όσα παράπονα κι αν κάνει, και με το δίκιο της δηλαδή, ξέρω πως με καταλαβαίνει. Με νιώθει. Γι’ αυτό είναι ξεχωριστή.
Άλλο ένα θετικό, είναι οι καλές πράξεις. Αυτές, πρέπει να τις κάνουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή. Αλλά δυστυχώς, οι συγκυρίες δεν μας αφήνουν. Τι είναι καλή πράξη; Να περάσεις έναν ηλικιωμένο από τη διάβαση. Να κουβαλήσεις έστω για λίγο τα ψώνια του. Να ανοίξεις την πόρτα σε κάποιον που έχει τα χέρια του... γεμάτα. Να δώσεις προτεραιότητα στο δρόμο. Να δώσεις ζεστό φαγητό στους άστεγους που κοιμούνται στα σοκάκια της Αθήνας. Μέσα στο κρύο, τη βροχή, τα χιόνια, τον αέρα. Αυτό ας πούμε, δεν το κάνεις καθημερινά. Τα Χριστούγεννα, επειδή σε πιάνει και... το συναίσθημα, ίσως το σκεφτείς. Ίσως το κάνεις. Μπράβο σου αν το σκέφτηκες. Άξιος αν το έπραξες!
Πάμε στα του σπιτιού. Από κει που η «φωλιά» είναι... απλή και συνηθισμένη, γίνεται γιορτινή. Μπαίνουν χρώματα και αλλάζουν την όψη του σπιτιού. Στολίδια στο δέντρο, χιονάνθρωποι και «αγιοβασίληδες» στους πάγκους και τα κομοδίνα. Λαμπάκια παντού. Χρωματιστά ε; Να βλέπει το μάτι σου και να τα χαίρεται. Στρώνεις τα χαλιά. Μπορεί να είναι κουραστικό, αλλά ρε φίλε, πλέον μπορείς να κάθεσαι στο πάτωμα! Να βλέπεις τηλεόραση. Να χαλαρώνεις. Όσο προλαβαίνεις βέβαια. Ειδικότερα, έπειτα από μία κουραστική μέρα στη δουλειά και τους... δρόμους, ένα στολισμένο σπίτι, μπορεί να σου σχηματίσει ένα πλατύ και αληθινό χαμόγελο.
Βέβαια, τέτοιες μέρες, καλό θα είναι να μην ζούμε μόνο στο... συννεφάκι μας. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν φαγητό. Δεν έχουν νερό. Ρούχα και παπούτσια. Δουλεύουν σαν... σκλάβοι για να τα βγάλουν πέρα. Για να δώσουν στην οικογένειά τους ένα πιάτο φαί. Για να χαμογελάσουν κι εκείνοι, παρά την... άτιμη ζωή που ζουν. Αυτοί φίλοι μου, είναι ήρωες με όλη τη σημασία της λέξης. Και για εκείνους μπορούμε να κάνουμε πολλά. Ίσως τους ξέρουμε. Ίσως και όχι. Ίσως να μένουν δίπλα μας και να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει. Όπως και να ‘χει, μια... χείρα βοηθείας, μόνο καλό μπορεί να φέρει. Και στους άλλους αλλά και σε μας.
Δεν ξέρω αν πιστεύετε στον Άγιο Βασίλη. Εγώ πιστεύω. Σε αυτόν που μπαίνει από τις καμινάδες. Κι ας μην έχουν όλα τα σπίτια. Κι ας είναι τεράστιος. Κι ας είναι γέρος. «Άγιος Βασίλης» όμως, δεν είναι ένας. Είμαστε όλοι μας. Όταν προσφέρεις σε κάποιον κάτι, χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα, γίνεσαι αυτόματα ένας «τροφαντός» τύπος με άσπρη γενειάδα. Κι ας είσαι νέος. Κι ας είσαι γυναίκα. Κι ας είσαι οτιδήποτε και οποιοσδήποτε. Σίγουρα, ο Άγιος Βασίλης, τον οποίο γνωρίσαμε μέσω της κόκα κόλα, δεν υπάρχει στ’ αλήθεια. Σαν ιδέα όμως, ζει και βασιλεύει.
Γι’ αυτό λοιπόν αξίζουν τα Χριστούγεννα. Για όλους τους «Άγιους Βασίληδες» που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Για όλες τις όμορφες στιγμές που ζούμε. Για τα δώρα. Για την αγάπη. Για τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας. Για τα μελομακάρονα (δεν σας ξέχασα). Για τα χαμόγελα. Για τη ζεστασιά. Για τη μουσική. Για τα Χριστουγεννιάτικα επεισόδια του Μπομπ του Σφουγγαράκη και του Μίκυ Μάους. Για τις καλές πράξεις. Κυρίως γι’ αυτές.
Κάντε μια καλή πράξη δίχως να ζητήσετε αντάλλαγμα. Δώστε χαρά σε κάποιον που είναι «κατσούφης». Δώστε φαγητό και ρούχα, σε όποιον τα χρειάζεται. Πείτε «σ’ αγαπώ» με... όλη του τη σημασία. Σαν να μην υπάρχει... αύριο. Πείτε αυτά που νιώθετε. Κι αν δεν βρουν... αντίκρισμα, καλή καρδιά! Η προσπάθεια μετράει. Χαμογελάστε ρε. Ερωτευτείτε. Αγαπήστε δίχως όρια και φραγμούς!
Δεν ξέρω αν πιστεύετε στον Άγιο Βασίλη. Εγώ πιστεύω. Σε αυτόν που μπαίνει από τις καμινάδες. Κι ας μην έχουν όλα τα σπίτια. Κι ας είναι τεράστιος. Κι ας είναι γέρος. «Άγιος Βασίλης» όμως, δεν είναι ένας. Είμαστε όλοι μας. Όταν προσφέρεις σε κάποιον κάτι, χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα, γίνεσαι αυτόματα ένας «τροφαντός» τύπος με άσπρη γενειάδα. Κι ας είσαι νέος. Κι ας είσαι γυναίκα. Κι ας είσαι οτιδήποτε και οποιοσδήποτε. Σίγουρα, ο Άγιος Βασίλης, τον οποίο γνωρίσαμε μέσω της κόκα κόλα, δεν υπάρχει στ’ αλήθεια. Σαν ιδέα όμως, ζει και βασιλεύει.
Γι’ αυτό λοιπόν αξίζουν τα Χριστούγεννα. Για όλους τους «Άγιους Βασίληδες» που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Για όλες τις όμορφες στιγμές που ζούμε. Για τα δώρα. Για την αγάπη. Για τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας. Για τα μελομακάρονα (δεν σας ξέχασα). Για τα χαμόγελα. Για τη ζεστασιά. Για τη μουσική. Για τα Χριστουγεννιάτικα επεισόδια του Μπομπ του Σφουγγαράκη και του Μίκυ Μάους. Για τις καλές πράξεις. Κυρίως γι’ αυτές.
Κάντε μια καλή πράξη δίχως να ζητήσετε αντάλλαγμα. Δώστε χαρά σε κάποιον που είναι «κατσούφης». Δώστε φαγητό και ρούχα, σε όποιον τα χρειάζεται. Πείτε «σ’ αγαπώ» με... όλη του τη σημασία. Σαν να μην υπάρχει... αύριο. Πείτε αυτά που νιώθετε. Κι αν δεν βρουν... αντίκρισμα, καλή καρδιά! Η προσπάθεια μετράει. Χαμογελάστε ρε. Ερωτευτείτε. Αγαπήστε δίχως όρια και φραγμούς!