Οι «ιδέες» δεν πεθαίνουν ποτέ...
Δεν είναι τα γενέθλιά του. Δεν είναι ένα... μνημόσυνο για τα 5 χρόνια από το θάνατό του. Είναι πέντε κουβέντες. Πέντε γαμημένες κουβέντες που τόσα χρόνια θέλω να ξεστομίσω. Αλλά ποτέ δεν έβρισκα τη δύναμη να το κάνω. Θα το κάνω σήμερα, τώρα, μέσα από τη στήλη «Hot Doc». Για τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Θανάση Βέγγο, γράφει ο Κώστας Τάτσης.
Συντάκτης: Κώστας Τάτσης, 15/12/2015, 23:45
Εγκαινιάζω την νέα στήλη του SportsVoice24 με ένα άκρως διαφορετικό κείμενο. Έχω συνηθίσει να γράφω αθλητικά. Αυτά σπούδασα και λάτρεψα. Την αγάπη μου για τις τέχνες όμως, δεν την έκρυψα ποτέ και ούτε πρόκειται να το κάνω.
Έπειτα από 4 ώρες ύπνου και άλλες 9 ώρες δουλειάς, είπα να χαλαρώσω λίγο. Όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου φρόντιζε να μας κάνει να γελάμε. Είτε με περίεργες στολές. Είτε με δικές του σαχλαμάρες. Είτε με ανέκδοτα. Είτε με... ταινίες του Θανάση Βέγγου. Έτσι χαλαρώναμε τότε. Μου είχε λείψει αυτό. Η πίεση της καθημερινότητας μας έχει «διαλύσει» όλους. Σιγά μην έμενα στην... απ’ έξω.
Έβαλα λοιπόν, μία ταινία του Θανάση στο youtube. Του δικού μας ανθρώπου. Του ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ κωμικού στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου. Αυτού που πονούσε για να γελούν οι άλλοι. Την είδα λοιπόν, χαλαρός και ήρεμος. Όσο μπορούσα βέβαια, καθώς το γέλιο αύξανε συνεχώς την... πίεσή μου. Όταν η ταινία έφτανε στο τέλος της, θυμήθηκα πως, πριν από μερικά χρόνια, είχε «πιάσει» το μάτι μου στην τηλεόραση μια βράβευση του Βέγγου. «Ας βάλω να τη δω ξανά...», είπα στον εαυτό μου.
Ένας Βέγγος αλλαγμένος. Ηλικιωμένος. Με κάτασπρα μαλλιά. Χωρίς τα κουράγια του παρελθόντος για... τρεξίματα. Μα πάντα χαμογελαστός. Ειλικρινής και αστείος. Πάντα ώριμος κι έτοιμος να χαρίσει γέλιο σε όποιον άνθρωπο βρισκόταν γύρω του. «Καλοί μου άνθρωποι...», ξεστόμισε. Όλοι όρθιοι. Δάκρυσα. Προσπαθούσα να γελάσω. Αλλά δεν μπορούσα. Δεν γινόταν. Η συγκίνηση με... κυρίευσε. Για τον Βέγγο μιλάμε. Άρα, ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό.
Έπειτα από 4 ώρες ύπνου και άλλες 9 ώρες δουλειάς, είπα να χαλαρώσω λίγο. Όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου φρόντιζε να μας κάνει να γελάμε. Είτε με περίεργες στολές. Είτε με δικές του σαχλαμάρες. Είτε με ανέκδοτα. Είτε με... ταινίες του Θανάση Βέγγου. Έτσι χαλαρώναμε τότε. Μου είχε λείψει αυτό. Η πίεση της καθημερινότητας μας έχει «διαλύσει» όλους. Σιγά μην έμενα στην... απ’ έξω.
Έβαλα λοιπόν, μία ταινία του Θανάση στο youtube. Του δικού μας ανθρώπου. Του ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ κωμικού στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου. Αυτού που πονούσε για να γελούν οι άλλοι. Την είδα λοιπόν, χαλαρός και ήρεμος. Όσο μπορούσα βέβαια, καθώς το γέλιο αύξανε συνεχώς την... πίεσή μου. Όταν η ταινία έφτανε στο τέλος της, θυμήθηκα πως, πριν από μερικά χρόνια, είχε «πιάσει» το μάτι μου στην τηλεόραση μια βράβευση του Βέγγου. «Ας βάλω να τη δω ξανά...», είπα στον εαυτό μου.
Ένας Βέγγος αλλαγμένος. Ηλικιωμένος. Με κάτασπρα μαλλιά. Χωρίς τα κουράγια του παρελθόντος για... τρεξίματα. Μα πάντα χαμογελαστός. Ειλικρινής και αστείος. Πάντα ώριμος κι έτοιμος να χαρίσει γέλιο σε όποιον άνθρωπο βρισκόταν γύρω του. «Καλοί μου άνθρωποι...», ξεστόμισε. Όλοι όρθιοι. Δάκρυσα. Προσπαθούσα να γελάσω. Αλλά δεν μπορούσα. Δεν γινόταν. Η συγκίνηση με... κυρίευσε. Για τον Βέγγο μιλάμε. Άρα, ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό.
Τι είναι ο Θανάσης Βέγγος; Είναι αγάπη. Πάθος, χαμόγελο, ρομαντισμός, τρυφερότητα, καλοσύνη, ψυχή. Ή μάλλον... ψυχάρα! Είναι θρησκεία! Μα πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος. Με όλη τη σημασία της λέξης. Όταν οι γύρω του χαμογελούσαν, χαιρόταν κι εκείνος. Ανιδιοτελής, μέχρι... το κόκκαλο. Απλά... ο καλύτερος!
Και ποιος είμαι εγώ ρε Θανάση, να γράψω για σένα; Ένας θαυμαστής σου. Ένας άνθρωπος που μεγάλωσε με σένα. Πιτσιρίκος ήμουν και είχα την τύχη να δω ταινίες σου. Μεγάλωσα με αυτές. Μεγάλωσες κι εσύ. Αλλά διάολε, ακόμη έπαιζες! Πως το έκανες αυτό; Ποτέ δεν είχα την τύχη να σε γνωρίσω. Πάντα το ήθελα. Μα, μέσα από τις... παραστάσεις και τα απίστευτα σκηνικά σου, έμπαινα στο... πετσί του ρόλου.
Δεν ξέρω που βρίσκεσαι. Δεν ξέρω αν με βλέπεις. Μα να ξέρεις, πως σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ για τον «τρόπο» που με... μεγάλωσες. Σε ευχαριστώ γιατί μαζί σου... έμαθα πολλά. Ήσουν, είσαι και θα είσαι, ο καλύτερος όλων. Με διαφορά από τον δεύτερο. Είμαι σίγουρος πως ακόμη και σήμερα, «σκαρώνεις» πολλές ερμηνείες με το μυαλό σου. Είσαι ιδέα Θανάση. Και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ!
ΥΓ: Κρατάω σαν... φυλαχτό την κουβέντα του Λάκη Λαζόπουλου. «Σήμερα έφυγε ο καλύτερος άνθρωπος της χώρας αυτής...»
Και ποιος είμαι εγώ ρε Θανάση, να γράψω για σένα; Ένας θαυμαστής σου. Ένας άνθρωπος που μεγάλωσε με σένα. Πιτσιρίκος ήμουν και είχα την τύχη να δω ταινίες σου. Μεγάλωσα με αυτές. Μεγάλωσες κι εσύ. Αλλά διάολε, ακόμη έπαιζες! Πως το έκανες αυτό; Ποτέ δεν είχα την τύχη να σε γνωρίσω. Πάντα το ήθελα. Μα, μέσα από τις... παραστάσεις και τα απίστευτα σκηνικά σου, έμπαινα στο... πετσί του ρόλου.
Δεν ξέρω που βρίσκεσαι. Δεν ξέρω αν με βλέπεις. Μα να ξέρεις, πως σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ για τον «τρόπο» που με... μεγάλωσες. Σε ευχαριστώ γιατί μαζί σου... έμαθα πολλά. Ήσουν, είσαι και θα είσαι, ο καλύτερος όλων. Με διαφορά από τον δεύτερο. Είμαι σίγουρος πως ακόμη και σήμερα, «σκαρώνεις» πολλές ερμηνείες με το μυαλό σου. Είσαι ιδέα Θανάση. Και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ!
ΥΓ: Κρατάω σαν... φυλαχτό την κουβέντα του Λάκη Λαζόπουλου. «Σήμερα έφυγε ο καλύτερος άνθρωπος της χώρας αυτής...»