Άσε... Ντιλέινι οι άλλοι!
Συντάκτης: Κώστας Κουτσαυλής, Σάββατο 21/11/2015, 12:30
Και καπνιστής ρε παιδί μου να μην είσαι, θα θελήσεις να πάρεις ένα πακέτο να το κάνεις μονομιάς. Ή άνθρωπος της εκκλησίας ακόμα, ίσως σου έρθει προς στιγμήν να κατεβάσεις αντί να κρεμάσεις, μερικά «καντήλια».
Εμένα αφήκετέ με κύριε Νίκο (που έλεγε και η Ελένη Βλαχάκη στο επεισόδιο με τον Κατακουζηνό-Ξανθόπουλο), καταστρέφω που καταστρέφω τον εαυτό μου, με βοηθάει λίγο παραπάνω και ο Παναθηναϊκός. Το σημερινό 71-77 δεν θα το έλεγα ακριβώς, «μαχαιριά» στην καρδιά του κάθε «τριφυλλόφρωνα» οπαδού, αλλά των δημοσιογράφων! Θα εξηγηθώ παρακάτω...
Πρώτον, το «απόρθητο» κάστρο του ΟΑΚΑ, το μοναδικό... ντεπόν που είχε απομείνει σ' αυτή την ομάδα, μπορεί να βαστάει ακόμα καλά στα του πρωταθλήματος, αλλά στην Ευρώπη που μας καίει κύριοι αρχίζει σιγά σιγά να σαθρώνει και να πέφτει. Όχι δεν ήρθε η καταστροφή, ούτε τέλειωσε η σεζόν από το Νοέμβρη αλλά, με ποιά απαίτηση ακριβώς να παλέψεις με τη Μπαρτσελόνα στην Καλογρέζα, όταν δεν μπορείς να καταβάλεις την Κουμπάν; Σάμπως έχεις και το «μαξιλαράκι» από τα εκτός;...
Έπειτα ρε παιδιά η ομάδα είναι νέα, σε εφηβική ηλικία θα έλεγα, καθώς ψάχνει τα πατήματά της και είναι ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο. Αλλά πόσες σφαλιάρες ρε γαμώτο; Για σκεφτείτε εσάς στα 15 σας να τρώγατε χυλόπιτα από εύκολες και δύσκολες γκόμενες, με τι ψυχολογία θα πορευόσασταν μετά; Ό,τι κι αν σας έλεγαν οι εμπειρότεροι πως, «δεν πειράζει μαθαίνεις», «νέος είσαι ακόμα έχεις τη ζωή μπροστά σου», με τι θάρρος θα προχωρούσατε; Με κανένα, αν δεν ερχόταν μια επιτυχία θα γεμίζατε με κόμπλεξ σιγά σιγά!... Έτσι και ο Παναθηναϊκός, η φετινή βερσιόν του δηλαδή, πρέπει να περάσει στην ενηλικίωση του όσο το δυνατόν πιο ομάλα γιατί τα κόμπλεξ καραδοκούν να γίνουν μονιμότητα...
Εδώ θα συμπληρώσω το ... «είναι βαριά η φανέλα». Σύμφωνοι βρε καλά μου παιδιά, όχι απλά βαριά, αλλά θέλει και «κλάρκ για να τη σηκώσουν». Όμως δεν φτάνει μόνο η φανέλα. Ούτε η διάδοχη κατάσταση μιας πραγματικότητας θα μπορέσει να είναι το ίδιο επιτυχημένη με την προηγούμενη! Αλλιώς και ο γιός του Τζόρνταν θα έπαιζε μπάσκετ, ο γιός του Βαζέχα θα ήταν στην εθνική Πολωνίας, η κόρη της Άννας Βίσση η νέα απόλυτη Ελληνίδα στάρ κτλ. Ο Παναθηναϊκός του σήμερα είναι κατά 99.5% διαφορετικός από τον παλιό, με τον Διαμαντίδη και τον Φώτση να κρατούν τα μπόσικα. Το «παιδί» της γενιάς του 2000-2011, δεν μπορεί ακόμα να «γεμίσει» τα παπούτσια του πατέρα του.
Τέλος, ο Τζόρτζεβιτς κέρδισε την άφεση και τον χρόνο που χρειαζόταν από το «σινάφι» μας μετά τις μπακ του μπακ νίκες με τον Ολυμπιακό. Αλλά η πίστωση έχει και τα όριά της. Δεν φταίει εξ' ολοκλήρου αυτός, δεν φταίει μόνο αυτός... Οι ευθύνες δεν πρέπει να αρχίσουν να μοιράζονται σαν τα φύλλα της δηλωτής. Αντιθέτως θέλει για μια χρονιά ψύχραιμες αποφάσεις και ορθή αντιμετώπιση... Γιατί στο μπάσκετ κανείς δεν χαμογέλασε φορώντας τα χειμωνιάτικα, ούτε και έκλαψε... Συνήθως τα οριστικά συμπεράσματα βγαίνουν την περίοδο που σουβλίζουμε τ' αρνιά (Απρίλης – Μάης). Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα για την ομάδα. Απλά ο μπασκετικός Παναθηναϊκός πληρώνει τις εν θερμώ αποφάσεις των διοικούντων για τους στόχους της ομάδας κάθε καλοκαίρι. Από την ελληνοποίηση, φτάσαμε ξανά στο ''πάμε να πρωταγωνιστήσουμε παντού''.
Δεν γίνεται έτσι όμως!
Όταν ξεκαθαριστεί από όλους κατά που βαδίζει ο ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟΣ (με κεφαλαία) Παναθηναϊκός, για την επόμενη δεκαετία, βρεθεί ένας κόουτς που θα θελήσει να ριζώσει στη χώρα μας (με κάθε κόστος), τότε θα μπορέσουμε να ξαναμιλήσουμε για κάτι άλλο πλήν των πρωταθλημάτων και των κυπέλλων... Που με συγχωρείτε αλλά εμένα δεν με καλύπτουν πλέον, χαρίζω 5-10 (έτσι μπακάλικα) για άλλα 2-3 ευρωπαϊκά. Με κακόμαθε η ομάδα...
Τελειώνει το παραλήρημα, τελειώνει άλλο ένα τσιγάρο... πέφτει λίγο η πίεση, δεν με χτυπάνε πλέον τα μηνίγγια μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και μπαίνω να ξαναδώ το χθεσινό κάζο της Μακάμπι και της Ρεάλ που βρίσκονται πάνω κάτω στην ίδια μοίρα με τον «εξάστερο». Έτσι για να παρηγορηθώ μωρ' αδερφέ!
Εμένα αφήκετέ με κύριε Νίκο (που έλεγε και η Ελένη Βλαχάκη στο επεισόδιο με τον Κατακουζηνό-Ξανθόπουλο), καταστρέφω που καταστρέφω τον εαυτό μου, με βοηθάει λίγο παραπάνω και ο Παναθηναϊκός. Το σημερινό 71-77 δεν θα το έλεγα ακριβώς, «μαχαιριά» στην καρδιά του κάθε «τριφυλλόφρωνα» οπαδού, αλλά των δημοσιογράφων! Θα εξηγηθώ παρακάτω...
Πρώτον, το «απόρθητο» κάστρο του ΟΑΚΑ, το μοναδικό... ντεπόν που είχε απομείνει σ' αυτή την ομάδα, μπορεί να βαστάει ακόμα καλά στα του πρωταθλήματος, αλλά στην Ευρώπη που μας καίει κύριοι αρχίζει σιγά σιγά να σαθρώνει και να πέφτει. Όχι δεν ήρθε η καταστροφή, ούτε τέλειωσε η σεζόν από το Νοέμβρη αλλά, με ποιά απαίτηση ακριβώς να παλέψεις με τη Μπαρτσελόνα στην Καλογρέζα, όταν δεν μπορείς να καταβάλεις την Κουμπάν; Σάμπως έχεις και το «μαξιλαράκι» από τα εκτός;...
Έπειτα ρε παιδιά η ομάδα είναι νέα, σε εφηβική ηλικία θα έλεγα, καθώς ψάχνει τα πατήματά της και είναι ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο. Αλλά πόσες σφαλιάρες ρε γαμώτο; Για σκεφτείτε εσάς στα 15 σας να τρώγατε χυλόπιτα από εύκολες και δύσκολες γκόμενες, με τι ψυχολογία θα πορευόσασταν μετά; Ό,τι κι αν σας έλεγαν οι εμπειρότεροι πως, «δεν πειράζει μαθαίνεις», «νέος είσαι ακόμα έχεις τη ζωή μπροστά σου», με τι θάρρος θα προχωρούσατε; Με κανένα, αν δεν ερχόταν μια επιτυχία θα γεμίζατε με κόμπλεξ σιγά σιγά!... Έτσι και ο Παναθηναϊκός, η φετινή βερσιόν του δηλαδή, πρέπει να περάσει στην ενηλικίωση του όσο το δυνατόν πιο ομάλα γιατί τα κόμπλεξ καραδοκούν να γίνουν μονιμότητα...
Εδώ θα συμπληρώσω το ... «είναι βαριά η φανέλα». Σύμφωνοι βρε καλά μου παιδιά, όχι απλά βαριά, αλλά θέλει και «κλάρκ για να τη σηκώσουν». Όμως δεν φτάνει μόνο η φανέλα. Ούτε η διάδοχη κατάσταση μιας πραγματικότητας θα μπορέσει να είναι το ίδιο επιτυχημένη με την προηγούμενη! Αλλιώς και ο γιός του Τζόρνταν θα έπαιζε μπάσκετ, ο γιός του Βαζέχα θα ήταν στην εθνική Πολωνίας, η κόρη της Άννας Βίσση η νέα απόλυτη Ελληνίδα στάρ κτλ. Ο Παναθηναϊκός του σήμερα είναι κατά 99.5% διαφορετικός από τον παλιό, με τον Διαμαντίδη και τον Φώτση να κρατούν τα μπόσικα. Το «παιδί» της γενιάς του 2000-2011, δεν μπορεί ακόμα να «γεμίσει» τα παπούτσια του πατέρα του.
Τέλος, ο Τζόρτζεβιτς κέρδισε την άφεση και τον χρόνο που χρειαζόταν από το «σινάφι» μας μετά τις μπακ του μπακ νίκες με τον Ολυμπιακό. Αλλά η πίστωση έχει και τα όριά της. Δεν φταίει εξ' ολοκλήρου αυτός, δεν φταίει μόνο αυτός... Οι ευθύνες δεν πρέπει να αρχίσουν να μοιράζονται σαν τα φύλλα της δηλωτής. Αντιθέτως θέλει για μια χρονιά ψύχραιμες αποφάσεις και ορθή αντιμετώπιση... Γιατί στο μπάσκετ κανείς δεν χαμογέλασε φορώντας τα χειμωνιάτικα, ούτε και έκλαψε... Συνήθως τα οριστικά συμπεράσματα βγαίνουν την περίοδο που σουβλίζουμε τ' αρνιά (Απρίλης – Μάης). Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα για την ομάδα. Απλά ο μπασκετικός Παναθηναϊκός πληρώνει τις εν θερμώ αποφάσεις των διοικούντων για τους στόχους της ομάδας κάθε καλοκαίρι. Από την ελληνοποίηση, φτάσαμε ξανά στο ''πάμε να πρωταγωνιστήσουμε παντού''.
Δεν γίνεται έτσι όμως!
Όταν ξεκαθαριστεί από όλους κατά που βαδίζει ο ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟΣ (με κεφαλαία) Παναθηναϊκός, για την επόμενη δεκαετία, βρεθεί ένας κόουτς που θα θελήσει να ριζώσει στη χώρα μας (με κάθε κόστος), τότε θα μπορέσουμε να ξαναμιλήσουμε για κάτι άλλο πλήν των πρωταθλημάτων και των κυπέλλων... Που με συγχωρείτε αλλά εμένα δεν με καλύπτουν πλέον, χαρίζω 5-10 (έτσι μπακάλικα) για άλλα 2-3 ευρωπαϊκά. Με κακόμαθε η ομάδα...
Τελειώνει το παραλήρημα, τελειώνει άλλο ένα τσιγάρο... πέφτει λίγο η πίεση, δεν με χτυπάνε πλέον τα μηνίγγια μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και μπαίνω να ξαναδώ το χθεσινό κάζο της Μακάμπι και της Ρεάλ που βρίσκονται πάνω κάτω στην ίδια μοίρα με τον «εξάστερο». Έτσι για να παρηγορηθώ μωρ' αδερφέ!