Τα λαμπιόνια μου μέσα!
Εμβόλιμο «Off the record» με ημιγιορτινή, ημικαταθλιπτική «ημιδιάθεση»... Γράφει ο Κώστας Κουτσαυλής
Συντάκτης: Κώστας Κουτσαυλής, Παρασκευή 4/12/2015, 12:30 μμ
Με το που μπαίνει ο Δεκέμβρης, είναι κάτι ρε παιδί μου που... με «λερώνει» μέσα μου. Δεν ξέρω επακριβώς, η μάλλον δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς νιώθω βλέποντας το κάθε σπίτι, το κάθε μαγαζί αλλά και την Αθήνα ολάκερη να στολίζεται, να βάζει τα «καλά» της στον δρόμο προς τα Χριστούγεννα.
Επειδή αυτό το συναίσθημα με πιάνει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, με το που αλλάξει το «Νοε» στην ημερομηνία και γίνει «Δεκ», είπα και γω να κάτσω να το ψάξω λιγουλάκι, προτού αφορίσω (η συνήθεια που έχει μετατραπεί σε λατρεία εδώ μέσα) την όλη διαδικασία...
Μελαγχολία λέγεται κυρίες και κύριοι, το πόρισμα ήταν λακωνικό και σαφές... Όλοι μας την περνάμε και σε διάφορες φάσεις της ζωής μας. Το «landmark» των Χριστουγέννων αποτελεί απλά την αφορμή. Κάθεσαι και σκέφτεσαι «πνιγμένος» από όλα τα προβλήματα και τα «πρέπει» του σήμερα, πόσο γρήγορα πέρασε μια γιορτή η οποία ήταν μόνο για την πάρτη σου!
Από τότε που ήσουν μια κουτσουλιά ανθρωπάκι και έβγαινες στη γύρα με το τριγωνάκι σου να πεις τα κάλαντα. Από τότε που περίμενες πως και πως τον μουσάτο κύριο να σε επισκεφθεί στα κρυφά και να σου δώσει τα δώρα σου. Από τότε που μαζευόσουν με τα αδέρφια, τους συγγενείς σου, τους παππούδες σου γύρω από το τραπέζι και άκουγες τους μεγάλους να λένε τόοοσα σπουδαία πράγματα που για σένα φαίνονταν τόσο απόμακρα και σοβαρά.
Ύστερα μεγάλωσες λίγο και άρχισες να κατανοείς λίγο τον κόσμο γύρω σου. Αν ήσουν και λίγο... «μαμούνι» θα ξεκινούσες σαν κλασικός ξερόλας να αφορίζεις όλο το «story» του κυριούλη με τα μούσια αρχικά και έπειτα να τα ρίχνεις στη θρησκεία και να ψάχνεσαι οπουδήποτε αλλού για απαντήσεις. Άρχισες να σνομπάρεις τα μαζέματα με τους θείους και τις θείες γιατί γερνούσαν, ήταν βαρετοί και λέγανε όλο τα ίδια και τα ίδια... Έπαψες να στολίζεις και το δέντρο γιατι «αυτά είναι για τα μικρά παιδάκια»...
Και φτάνεις στο σήμερα! Για εμένα προσωπικά το «σήμερα» είναι τα τελευταία χρόνια. Για άλλους έχει έρθει από καιρό και σε άλλους θα αργήσει διότι κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό τρόπο αντίληψης της συνεχόμενης αυτής ροής που λέγεται ζωή... Κάπου κάπου, όταν θα κάτσεις λίγο ήρεμα να «μιλήσεις» με τον εαυτό σου θα καταλάβεις κάποια πράγματα γιατί γίνονται όταν γίνονται.
Όταν στα οικογενειακά τραπέζια κάποιοι ηθελημένα ή μη λείπουν. Άλλοι γιατί έφυγαν από τη ζωή δυστυχώς, άλλοι γιατί παρεξηγήθηκαν με κάποιους άλλους καθώς γεράσανε και «ξεκουτιάνανε». Κάποιοι άλλοι δεν ήταν όπως παλιά, έχουν χάσει το χαμόγελό τους, μπορεί να σοβαρέψανε, να κάνανε παιδιά, να βρήκανε δουλειά... να φτιάξαν τη ζωή τους. Κι όμως είναι ακόμα εκεί, πιστοί στο ραντεβού τους! Μπορεί οι γιορτές και για αυτούς να μην ήταν αυτό που περίμεναν, η να είχαν το κλίμα που είχαν κάποτε αλλά είναι εκεί.
Γιατί ξέρουν κυρίες και κύριοι πως οι χαρές στη ζωή έρχονται σαν αστραπή. Ακούς τον κρότο, βλέπεις μια λάμψη και ύστερα φεύγει... Ξανά μαυρίλα. Δεν κάθονται καν να ασχοληθούν αν ο Χριστός υπήρξε, αν ο Αι Βασίλης είναι πνεύμα, αν στολίσουν ή όχι... Απλά ψάχνουν λίγα ψίχουλα χαράς σε μια ζωή που όλο και δυσκολεύει για εκείνους και τους δικούς τους...
Όταν τελειώσεις με την ενδοσκόπηση, ίσως και να συνεχίσει να μη σ' αρέσει το όλο κόνσεπτ. Ίσως και να μην χώνεψες καν την ίδια τη γιορτή... Αλλά ξέρεις, ειδικά αν λείπεις λόγω δουλειάς ή σπουδών από κοντά τους, πως οι δικοί σου όχι απλά σε χωνεύουν αλλά είναι οι μόνοι που πραγματικά σ' αγαπούν. Μη σας παίρνει από κάτω για κανένα λόγο. Ας μάθουμε όλοι μας να μη γκρινιάζουμε όταν κολλάμε Χριστουγεννιάτικα στην κίνηση, αν ξοδέυουμε πολλά για δώρα, αν πρέπει να κάνουμε για άλλη μια φορά τον Αγιο Βασίλη για χάρη του αδερφού/παιδιού μας... Ας μη μας τη δίνουν τα λαμπάκια που φωτίζουν βρε αδερφέ! Το όλο νόημα βρίσκεται στις ρίζες μας...
Σ' αυτές που επιστρέφουμε, που και που πλέον, με αφορμή μια βρωμογιορτή. Στους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί, στους γονείς και τους παππούδες μας που σιγά σιγά βλέπουμε τον χρόνο να περνάει από πάνω τους, χωρίς όμως να διώχνει τα συναισθήματα και την αγάπη τους...
Γιορτάστε ρε! Γιορτάστε με την ψυχή σας φέτος και κάθε χρόνο, εφόσον σας δίνεται η ευκαιρία... Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή για εμάς. Ούτε για τους Wham, ούτε για τα μαγαζιά... Είναι μόνο για εμάς... Σάμπως τι κρατάει κάποιος φυλαχτό μέχρι να φύγει; Τις αναμνήσεις κύριοι...
Επειδή αυτό το συναίσθημα με πιάνει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, με το που αλλάξει το «Νοε» στην ημερομηνία και γίνει «Δεκ», είπα και γω να κάτσω να το ψάξω λιγουλάκι, προτού αφορίσω (η συνήθεια που έχει μετατραπεί σε λατρεία εδώ μέσα) την όλη διαδικασία...
Μελαγχολία λέγεται κυρίες και κύριοι, το πόρισμα ήταν λακωνικό και σαφές... Όλοι μας την περνάμε και σε διάφορες φάσεις της ζωής μας. Το «landmark» των Χριστουγέννων αποτελεί απλά την αφορμή. Κάθεσαι και σκέφτεσαι «πνιγμένος» από όλα τα προβλήματα και τα «πρέπει» του σήμερα, πόσο γρήγορα πέρασε μια γιορτή η οποία ήταν μόνο για την πάρτη σου!
Από τότε που ήσουν μια κουτσουλιά ανθρωπάκι και έβγαινες στη γύρα με το τριγωνάκι σου να πεις τα κάλαντα. Από τότε που περίμενες πως και πως τον μουσάτο κύριο να σε επισκεφθεί στα κρυφά και να σου δώσει τα δώρα σου. Από τότε που μαζευόσουν με τα αδέρφια, τους συγγενείς σου, τους παππούδες σου γύρω από το τραπέζι και άκουγες τους μεγάλους να λένε τόοοσα σπουδαία πράγματα που για σένα φαίνονταν τόσο απόμακρα και σοβαρά.
Ύστερα μεγάλωσες λίγο και άρχισες να κατανοείς λίγο τον κόσμο γύρω σου. Αν ήσουν και λίγο... «μαμούνι» θα ξεκινούσες σαν κλασικός ξερόλας να αφορίζεις όλο το «story» του κυριούλη με τα μούσια αρχικά και έπειτα να τα ρίχνεις στη θρησκεία και να ψάχνεσαι οπουδήποτε αλλού για απαντήσεις. Άρχισες να σνομπάρεις τα μαζέματα με τους θείους και τις θείες γιατί γερνούσαν, ήταν βαρετοί και λέγανε όλο τα ίδια και τα ίδια... Έπαψες να στολίζεις και το δέντρο γιατι «αυτά είναι για τα μικρά παιδάκια»...
Και φτάνεις στο σήμερα! Για εμένα προσωπικά το «σήμερα» είναι τα τελευταία χρόνια. Για άλλους έχει έρθει από καιρό και σε άλλους θα αργήσει διότι κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό τρόπο αντίληψης της συνεχόμενης αυτής ροής που λέγεται ζωή... Κάπου κάπου, όταν θα κάτσεις λίγο ήρεμα να «μιλήσεις» με τον εαυτό σου θα καταλάβεις κάποια πράγματα γιατί γίνονται όταν γίνονται.
Όταν στα οικογενειακά τραπέζια κάποιοι ηθελημένα ή μη λείπουν. Άλλοι γιατί έφυγαν από τη ζωή δυστυχώς, άλλοι γιατί παρεξηγήθηκαν με κάποιους άλλους καθώς γεράσανε και «ξεκουτιάνανε». Κάποιοι άλλοι δεν ήταν όπως παλιά, έχουν χάσει το χαμόγελό τους, μπορεί να σοβαρέψανε, να κάνανε παιδιά, να βρήκανε δουλειά... να φτιάξαν τη ζωή τους. Κι όμως είναι ακόμα εκεί, πιστοί στο ραντεβού τους! Μπορεί οι γιορτές και για αυτούς να μην ήταν αυτό που περίμεναν, η να είχαν το κλίμα που είχαν κάποτε αλλά είναι εκεί.
Γιατί ξέρουν κυρίες και κύριοι πως οι χαρές στη ζωή έρχονται σαν αστραπή. Ακούς τον κρότο, βλέπεις μια λάμψη και ύστερα φεύγει... Ξανά μαυρίλα. Δεν κάθονται καν να ασχοληθούν αν ο Χριστός υπήρξε, αν ο Αι Βασίλης είναι πνεύμα, αν στολίσουν ή όχι... Απλά ψάχνουν λίγα ψίχουλα χαράς σε μια ζωή που όλο και δυσκολεύει για εκείνους και τους δικούς τους...
Όταν τελειώσεις με την ενδοσκόπηση, ίσως και να συνεχίσει να μη σ' αρέσει το όλο κόνσεπτ. Ίσως και να μην χώνεψες καν την ίδια τη γιορτή... Αλλά ξέρεις, ειδικά αν λείπεις λόγω δουλειάς ή σπουδών από κοντά τους, πως οι δικοί σου όχι απλά σε χωνεύουν αλλά είναι οι μόνοι που πραγματικά σ' αγαπούν. Μη σας παίρνει από κάτω για κανένα λόγο. Ας μάθουμε όλοι μας να μη γκρινιάζουμε όταν κολλάμε Χριστουγεννιάτικα στην κίνηση, αν ξοδέυουμε πολλά για δώρα, αν πρέπει να κάνουμε για άλλη μια φορά τον Αγιο Βασίλη για χάρη του αδερφού/παιδιού μας... Ας μη μας τη δίνουν τα λαμπάκια που φωτίζουν βρε αδερφέ! Το όλο νόημα βρίσκεται στις ρίζες μας...
Σ' αυτές που επιστρέφουμε, που και που πλέον, με αφορμή μια βρωμογιορτή. Στους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί, στους γονείς και τους παππούδες μας που σιγά σιγά βλέπουμε τον χρόνο να περνάει από πάνω τους, χωρίς όμως να διώχνει τα συναισθήματα και την αγάπη τους...
Γιορτάστε ρε! Γιορτάστε με την ψυχή σας φέτος και κάθε χρόνο, εφόσον σας δίνεται η ευκαιρία... Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή για εμάς. Ούτε για τους Wham, ούτε για τα μαγαζιά... Είναι μόνο για εμάς... Σάμπως τι κρατάει κάποιος φυλαχτό μέχρι να φύγει; Τις αναμνήσεις κύριοι...