Ο θησαυρός βρίσκεται στο μπαούλο σου!
Μπορεί μεγαλώνοντας να χρειάστηκε να μαζέψεις ένα μέρος των παιδικών σου αναμνήσεων στο μπαούλο σου, ωστόσο, σαν έρθει η ώρα να το ανοίξεις μετά από χρόνια, το περιεχόμενό του φέγγει στα μάτια σου περισσότερο και από τον ίδιο τον χρυσό... Κι ας είναι από χαρτί! Γράφει ο Κώστας Κουτσαυλής
Συντάκτης: Κώστας Κουτσαυλής 20/12/2015 01:00 πμ
Η επιστροφή στο πατρικό για τις γιορτές πάντα κρύβει μια ξεχωριστή επιθυμία στον καθένα μας. Συνήθως, οι περισσότεροι (πλην των αγαπημένων μας προσώπων), λαχταρούμε να ξαναφάμε κατιτίς της προκοπής (ιδίως αν είμαστε φοιτητές), ή να κοιμηθούμε ήσυχοι μετά το φαγητό γιατί κακά τα ψέματα, μπορεί και άλλος να πλύνει τα πιάτα αυτή τη φορά. Στη δική μου την περίπτωση, ο «επαναπατρισμός» έκρυβε και μια έκπληξη...
Στο δωμάτιο μου πέρα από τα συνηθισμένα πράγματα τα οποία υπάρχουν σε κάθε σπίτι, παρατήρησα πως υπάρχει και ένα μεσαίου μεγέθους μπαούλο, το οποίο αρχικά δεν μου κίνησε την προσοχή. Τουλάχιστον μέχρι να χρειαστεί να καθίσω στο γραφείο μου και να χτυπήσω το μικρό μου δαχτυλάκι στην άκρη του, προσπαθώντας να βολευτώ και εγώ ο χριστιανός. Αφού λοιπόν κατέβασα με ταχύτητα... VDSL μερικά καντήλια για την τύχη μου, ρώτησα τη μάνα μου για το περιεχόμενο του «φονέα» της ηρεμίας μου.
Η αρχική μου εντύπωση διαψεύστηκε σχετικά γρήγορα. Το μπαούλο δεν περιείχε ρούχα, αλλά κόμιξ! Ναι ναι, μαζεμένα και τακτοποιημένα, όσα μπορούσαν να διασωθούν από τη μανία που διακατέχει κάθε Ελληνίδα μάνα, να εξαφανίζει για χατήρι της καθαριότητας κάθε τι που παλιώνει! Ανοίγοντας το, τολμώ να πω πως συγκινήθηκα. Ξεκίνησα να βγάζω με ευλάβεια ένα προς ένα τα υπάρχοντα τεύχη... Στα μάτια μου πέρασαν αστραπιαία, όλες οι αναμνήσεις της Παρασκευής μου, της ημέρας που είχα καθιερώσει να ψωνίζω από το περίπτερο της γειτονιάς ό,τι κυκλοφορούσε...
Μ' αυτά και μ' αυτά πέρασα το μεσημέρι μου ξεφυλλίζοντας μερικά διαμαντάκια. Αστερίξ, Λογαχός Μαρκ, Οικογένεια Ντακ, Λούκυ Λουκ, Μπλέκ... Το αστείο της υπόθεσης είναι πως θυμόμουν αρκετές από τις ιστορίες που περιέγραφαν ακόμα και τώρα, κι ας έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε που «βουτούσα» μέσα στις σελίδες για ώρες ολόκληρες. Γράφοντας αυτό εδώ το κομμάτι, σαν ένα ρέκβιεμ μιας εποχής που περνά ανεπιστρεπτί για όλη τη νεολαία, συνειδητοποίησα πως άθελά μου ταυτίστηκα με τους ήρωες από κάθε σειρά, προσαρμόζοντας κομμάτια του εαυτού μου πάνω τους...
Ο Ντόναλντ με έμαθε πως να βγάζω καπνούς από τ' αυτιά όταν όλα πάνε στραβά. Η Ντόλι με έκανε κυνικό μέχρι αηδίας, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες της ζωής με την απαραίτητη ξινίλα. Ο Θλιμμένος Μπούφος μου μετέφερε αρκετή από την απαισιοδοξία του. Ο Πανοραμίξ μου δίδαξε πως χωρίς τη μόρφωση δεν μπορείς να κρατήσεις ζωντανο κάθε «χωριό» που παλεύει ενάντια σε κάθε δυνάστη!
Σε μια εποχή που η δύναμη των περιοδικών αρχίζει να φθίνει, με το ίντερνετ να έχει καταλάβει εξέχουσα θέση στην καθημερινότητά μας, υπάρχει και ο «κόσμος» που αντιστέκεται, αλλά, σε αντίθεση με το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, ξέρει που πατά και τι συμβαίνει γύρω του. Η αμέσως επόμενη γενιά από εμάς, τ' αδέρφια μας, τα ανίψια μας, έχουν συνηθίσει να κάθονται μπροστά από τον υπολογιστή βλέποντας όσα θα ήθελαν να δουν. Ίσως χωρίς καν να προλάβουν να τα φανταστούν, διότι τους προλαβαίνει η ίδια η εικόνα. Άλλωστε τι ψυχή να έχει ένα μάτσο από ζωγραφισμένα καρέ σε κάποιον που έχει συνηθίσει στην εποχή της εικόνας, πριν καν σταματήσει να πίνει το γάλα του από το μπιμπερό;
Τι να κάνουμε, έτσι έχουν τα πράγματα, δεν μπορώ εγώ να κακίσω την εξέλιξη...
Όμως, πέρα απ' την πλάκα η μεγαλύτερη διδαχή αυτών των εικονογραφημένων περιπετειών είναι πως όλα στη ζωή είναι ένας δύσβατος και κακοτράχαλος δρόμος. Είτε τον διαβαίνει κάποιος με σκοπό να βρει το δικό του μονοπάτι της δόξας και της φήμης (Κλονταϊκ), είτε το κάνει γιατί είναι σκληρός και ριψοκίνδυνος (Λούκυ Λουκ), σημασία έχει πως στο τέλος θα βγει νικητής, αφού πρώτα έχει «τσαλακωθεί» από τις δυσκολίες που εμφανίζονται στον δρόμο του. Επίσης κανείς από τους ήρωές μου (και μας) δεν κατάφερε τίποτα μονάχος του. Τι θα έκανε ο Σκρούτζ χωρίς τ' ανίψια του; Ο Λούκυ Λουκ έχει αναλογιστεί ποτέ πόσα χρωστάει στην αγαπημένη του Ντόλυ; Ο Λοχαγός Μάρκ, θα κρατούσε το Οντάριο ελεύθερο χωρίς τον Μίστερ Μπλουφ και τον Θλιμμένο Μπούφο;...
Το μπαούλο έκλεισε κάποια στιγμή καθώς πέρασαν ώρες πολλές. Τα περιοδικά αυτά γύρισαν πίσω, εκεί που αναπαύονται, όχι εν τόπω χλοερώ αλλά ούτε και για πάντα... Απλά αποσύρονται μετά τιμών αφού πρώτα έδωσαν τον δικό τους αγώνα, άθελά τους για να διαμορφώσουν ένα μεγάλο μέρος των ιδανικών και της συνείδησης μου, όπως πιστεύω και όλων όσων αφιέρωναν χρόνο διαβάζοντάς τα... Μα τα χίλια ράμφη, τελικά ήμασταν πολύ τυχεροί σε κάποια θέματα εμείς των 90's...
Στο δωμάτιο μου πέρα από τα συνηθισμένα πράγματα τα οποία υπάρχουν σε κάθε σπίτι, παρατήρησα πως υπάρχει και ένα μεσαίου μεγέθους μπαούλο, το οποίο αρχικά δεν μου κίνησε την προσοχή. Τουλάχιστον μέχρι να χρειαστεί να καθίσω στο γραφείο μου και να χτυπήσω το μικρό μου δαχτυλάκι στην άκρη του, προσπαθώντας να βολευτώ και εγώ ο χριστιανός. Αφού λοιπόν κατέβασα με ταχύτητα... VDSL μερικά καντήλια για την τύχη μου, ρώτησα τη μάνα μου για το περιεχόμενο του «φονέα» της ηρεμίας μου.
Η αρχική μου εντύπωση διαψεύστηκε σχετικά γρήγορα. Το μπαούλο δεν περιείχε ρούχα, αλλά κόμιξ! Ναι ναι, μαζεμένα και τακτοποιημένα, όσα μπορούσαν να διασωθούν από τη μανία που διακατέχει κάθε Ελληνίδα μάνα, να εξαφανίζει για χατήρι της καθαριότητας κάθε τι που παλιώνει! Ανοίγοντας το, τολμώ να πω πως συγκινήθηκα. Ξεκίνησα να βγάζω με ευλάβεια ένα προς ένα τα υπάρχοντα τεύχη... Στα μάτια μου πέρασαν αστραπιαία, όλες οι αναμνήσεις της Παρασκευής μου, της ημέρας που είχα καθιερώσει να ψωνίζω από το περίπτερο της γειτονιάς ό,τι κυκλοφορούσε...
Μ' αυτά και μ' αυτά πέρασα το μεσημέρι μου ξεφυλλίζοντας μερικά διαμαντάκια. Αστερίξ, Λογαχός Μαρκ, Οικογένεια Ντακ, Λούκυ Λουκ, Μπλέκ... Το αστείο της υπόθεσης είναι πως θυμόμουν αρκετές από τις ιστορίες που περιέγραφαν ακόμα και τώρα, κι ας έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε που «βουτούσα» μέσα στις σελίδες για ώρες ολόκληρες. Γράφοντας αυτό εδώ το κομμάτι, σαν ένα ρέκβιεμ μιας εποχής που περνά ανεπιστρεπτί για όλη τη νεολαία, συνειδητοποίησα πως άθελά μου ταυτίστηκα με τους ήρωες από κάθε σειρά, προσαρμόζοντας κομμάτια του εαυτού μου πάνω τους...
Ο Ντόναλντ με έμαθε πως να βγάζω καπνούς από τ' αυτιά όταν όλα πάνε στραβά. Η Ντόλι με έκανε κυνικό μέχρι αηδίας, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες της ζωής με την απαραίτητη ξινίλα. Ο Θλιμμένος Μπούφος μου μετέφερε αρκετή από την απαισιοδοξία του. Ο Πανοραμίξ μου δίδαξε πως χωρίς τη μόρφωση δεν μπορείς να κρατήσεις ζωντανο κάθε «χωριό» που παλεύει ενάντια σε κάθε δυνάστη!
Σε μια εποχή που η δύναμη των περιοδικών αρχίζει να φθίνει, με το ίντερνετ να έχει καταλάβει εξέχουσα θέση στην καθημερινότητά μας, υπάρχει και ο «κόσμος» που αντιστέκεται, αλλά, σε αντίθεση με το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, ξέρει που πατά και τι συμβαίνει γύρω του. Η αμέσως επόμενη γενιά από εμάς, τ' αδέρφια μας, τα ανίψια μας, έχουν συνηθίσει να κάθονται μπροστά από τον υπολογιστή βλέποντας όσα θα ήθελαν να δουν. Ίσως χωρίς καν να προλάβουν να τα φανταστούν, διότι τους προλαβαίνει η ίδια η εικόνα. Άλλωστε τι ψυχή να έχει ένα μάτσο από ζωγραφισμένα καρέ σε κάποιον που έχει συνηθίσει στην εποχή της εικόνας, πριν καν σταματήσει να πίνει το γάλα του από το μπιμπερό;
Τι να κάνουμε, έτσι έχουν τα πράγματα, δεν μπορώ εγώ να κακίσω την εξέλιξη...
Όμως, πέρα απ' την πλάκα η μεγαλύτερη διδαχή αυτών των εικονογραφημένων περιπετειών είναι πως όλα στη ζωή είναι ένας δύσβατος και κακοτράχαλος δρόμος. Είτε τον διαβαίνει κάποιος με σκοπό να βρει το δικό του μονοπάτι της δόξας και της φήμης (Κλονταϊκ), είτε το κάνει γιατί είναι σκληρός και ριψοκίνδυνος (Λούκυ Λουκ), σημασία έχει πως στο τέλος θα βγει νικητής, αφού πρώτα έχει «τσαλακωθεί» από τις δυσκολίες που εμφανίζονται στον δρόμο του. Επίσης κανείς από τους ήρωές μου (και μας) δεν κατάφερε τίποτα μονάχος του. Τι θα έκανε ο Σκρούτζ χωρίς τ' ανίψια του; Ο Λούκυ Λουκ έχει αναλογιστεί ποτέ πόσα χρωστάει στην αγαπημένη του Ντόλυ; Ο Λοχαγός Μάρκ, θα κρατούσε το Οντάριο ελεύθερο χωρίς τον Μίστερ Μπλουφ και τον Θλιμμένο Μπούφο;...
Το μπαούλο έκλεισε κάποια στιγμή καθώς πέρασαν ώρες πολλές. Τα περιοδικά αυτά γύρισαν πίσω, εκεί που αναπαύονται, όχι εν τόπω χλοερώ αλλά ούτε και για πάντα... Απλά αποσύρονται μετά τιμών αφού πρώτα έδωσαν τον δικό τους αγώνα, άθελά τους για να διαμορφώσουν ένα μεγάλο μέρος των ιδανικών και της συνείδησης μου, όπως πιστεύω και όλων όσων αφιέρωναν χρόνο διαβάζοντάς τα... Μα τα χίλια ράμφη, τελικά ήμασταν πολύ τυχεροί σε κάποια θέματα εμείς των 90's...