Lemmy... tell you a story
Το στοίχημα που είχαμε βάλει με την παρέα μου για την πάρτη του, τελικά βγήκε χαμένο. Όσο κι αν ζούσε στα όρια για παραπάνω από σαράντα χρόνια, κοροϊδεύοντας τον θάνατο, δεν κατάφερε τελικά να τον κερδίσει, «φεύγοντας» χθες το βράδυ, σε ηλικία 70 ετών... Γράφει για τον Lemmy, ο Κώστας Κουτσαυλής.
Συντάκτης: Κώστας Κουτσαυλής 29/12/2015 4:00 μμ
Ο Έλληνας μουσικός, ερασιτέχνης ή επαγγελματίας, βρίσκεται από τα πρώτα βήματά του στη μέση ενός αεροδρομίου, στο οποίο όλη την ώρα έρχονται και φεύγουν χιλιάδες αεροπλάνα. Εκείνος, παρακολουθεί μαγεμένος την πορεία τους πάνω από το κεφάλι του, είτε αυτά προσγειώνονται δίπλα του, είτε απογειώνονται για άγνωστους προορισμούς. Το κάθε ένα από αυτά έχει διαφορετικό όνομα και διαφορετικό στυλ, όπως και τα μουσικά ακούσματα που ανακατεύει στο DNA του από μικρός.
Το ίδιο πράγμα συνέβαινε και στη δική μας σειρά. Στη δική μας γενιά που πειραματίστηκε στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε με τις νότες. Τότε που ακόμα ήταν της... μοδός να ασχολούμαστε με τη μουσική στην ολότητά της, ξεκινώντας από το κύτταρό της, δηλαδή τη δημιουργία (κάθε είδους) συγκροτημάτων. Σε μια επαρχιακή πόλη που έχει απολέσει εδώ και πολλά χρόνια το δικό της στυλ, τη Χαλκίδα, γίναμε (άθελά μας) κοινωνοί ενός... «orgasmatron» και φτάσαμε στο σημείο να έχουμε μια μπάντα για κάθε είδος. Από ρεμπέτικες κομπανίες, μέχρι thrash metal και από hip-hop μέχρι παραδοσιακά σύνολα.
Αν συνδέσουμε τα δυο παραπάνω στοιχεία, θα φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά στην ολοκλήρωση της διαπίστωσης. Μια παρέα ανθρώπων, ένα τσούρμο, το οποίο ξεκίνησε με διαφορετικά ακούσματα από το σπίτι του. Η αφετηρία του καθενός εντελώς διαφορετική και αντιθετη. Άλλος μεγάλωσε με Τσιτσάνη, άλλος με Σαββόπουλο, άλλος με Πετρολούκα Χαλκιά, άλλος με Maiden, άλλος με Τρύπες. Όταν όμως ερχόταν η ώρα να συγκεράσουν τα ακούσματά τους στο μουσικό πανηγύρι του τότε, το οποίο είχε στηθεί μαεστρικά στη μικρή μου πόλη, είτε πάνω σε κάποιο stage, είτε σε κάποια μάζωξη, το αποτέλεσμα ήταν μαγευτικό.
Υπήρχαν στιγμές που όλοι μαζευόμασταν (όταν λέω όλοι, εννοώ ΟΛΟΙ) σε ένα μέρος που γνωρίζουν μόνο όσοι μεγάλωσαν στην πόλη του Ευρίπου. Το Κρηπίδωμα, αποτέλεσε για πολύ καιρό το υπαίθριο στέκι στο οποίο έκαναν βόλτα τα μουσικα ακούσματα του χθες αλλά και του σήμερα. Άλλοτε με κιθάρες, άλλοτε με μπουζούκια, και άλλοτε με τη Heavy Metal στ' αυτιά μας.
Δεν είμαι ειδικός να μιλήσω για την τελευταία κατηγορία. Δεν το έχω ψάξει όσο πολλοί, ούτε τα ακούσματά μου απλώνονται σε εύρος. Αλλά τολμώ να πω οτι ο θάνατος του κυρίου στη φώτο με ταρακούνησε αρκετά...
Ο κύριος αυτός, ο συμπαθέστατος αλλά ακραίος καλλιτέχνης, Lemmy Kilmister, άφησε την τελευταία του πνοή χθες το βράδυ, αφού είχε ταλαιπωρήσει το σώμα του αλλά και τον ίδιο τον θάνατο για πάρα πολλά χρόνια, καταναλώνοντας βουνά από αλκόολ και ναρκωτικά, αναβάλλοντας την τελική τους συνάντηση. Μαζί του πήρε και την ιδιότητα του... «απέθαντου». Ένα παρατσούκλι που του είχαμε κολλήσει όλοι τότε, βλέποντάς τον να κοπανιέται στη σκηνή με τους Motorhead, δίνοντάς σου την εντύπωση πως ξεκίνησε μόλις...χθες την πορεία του.
Το «κλαμπ» των «αθάνατων» έχασε ένα μέλος του. Ο Lemmy αποχώρησε, αφήνοντας τις... παλιόγριες Keith Richards και Mich Jagger να ζουν ακόμα σε πείσμα των καταχρήσεών τους. Το μάθημα που μας έδωσε ο κύριος αυτός, σε όλους εμάς που κάποτε προσπαθήσαμε, επιτυχημένα η μη να γίνουμε ροκ σταρς, είναι πως αργά ή γρήγορα όλα πληρώνονται.
Μπορεί η ίδια του η ζωή και η μουσική του πορεία να αρκεί ώστε ο ίδιος να καταταγεί στο πάνθεον του Metal, ωστόσο για τους υπόλοιπους, οι οποίοι, δόξα το θεό, καθόμαστε υγιείς πίσω από την οθόνη ενός Laptop, η ζωή ήταν και θα είναι απλησίαστη. Κάποιοι το κατανοήσαμε αυτό και δεν ακολουθήσαμε το παράδειγμα του πρωτύπου. Δεν βάλαμε στο στόμα μας όσο αλκόολ μπορούσε, ούτε αγγίξαμε τα ναρκωτικά που κατανάλωνε... Για την ακρίβεια, δεν τα ακουμπήσαμε καθόλου.
Μας έσωσε το γεγονός πως από μικροί, είχαμε τη δυνατότητα να κρίνουμε καταστάσεις και να αποφεύγουμε λίγο πολύ τους σκοπέλους της ζωής. Παρ' όλα αυτά, ο Lemmy, όπως και ο Bruce (Dickinson), ο Ian (Gillan), o David (Gilmour), ο Tony (Iommi), κοσμούσαν για χρόνια σαν αφίσες τους τοίχους στα παιδικά μας δωμάτια... Κι ας αλλάξαμε λίγο πολύ ρότα στη συνέχεια, ψάχνοντάς την με άλλους ήχους...
Καλό ταξίδι ρε τυπάρα Kilmister! Απόψε θα μαζευτούμε με τους δικούς μου να πιούμε μια μπύρα στην υγειά σου... Δόξα στους πονοκέφαλους που μας προκάλεσες (και θα μας προκαλείς) από το ατέλειωτο headbanging!
Το ίδιο πράγμα συνέβαινε και στη δική μας σειρά. Στη δική μας γενιά που πειραματίστηκε στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε με τις νότες. Τότε που ακόμα ήταν της... μοδός να ασχολούμαστε με τη μουσική στην ολότητά της, ξεκινώντας από το κύτταρό της, δηλαδή τη δημιουργία (κάθε είδους) συγκροτημάτων. Σε μια επαρχιακή πόλη που έχει απολέσει εδώ και πολλά χρόνια το δικό της στυλ, τη Χαλκίδα, γίναμε (άθελά μας) κοινωνοί ενός... «orgasmatron» και φτάσαμε στο σημείο να έχουμε μια μπάντα για κάθε είδος. Από ρεμπέτικες κομπανίες, μέχρι thrash metal και από hip-hop μέχρι παραδοσιακά σύνολα.
Αν συνδέσουμε τα δυο παραπάνω στοιχεία, θα φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά στην ολοκλήρωση της διαπίστωσης. Μια παρέα ανθρώπων, ένα τσούρμο, το οποίο ξεκίνησε με διαφορετικά ακούσματα από το σπίτι του. Η αφετηρία του καθενός εντελώς διαφορετική και αντιθετη. Άλλος μεγάλωσε με Τσιτσάνη, άλλος με Σαββόπουλο, άλλος με Πετρολούκα Χαλκιά, άλλος με Maiden, άλλος με Τρύπες. Όταν όμως ερχόταν η ώρα να συγκεράσουν τα ακούσματά τους στο μουσικό πανηγύρι του τότε, το οποίο είχε στηθεί μαεστρικά στη μικρή μου πόλη, είτε πάνω σε κάποιο stage, είτε σε κάποια μάζωξη, το αποτέλεσμα ήταν μαγευτικό.
Υπήρχαν στιγμές που όλοι μαζευόμασταν (όταν λέω όλοι, εννοώ ΟΛΟΙ) σε ένα μέρος που γνωρίζουν μόνο όσοι μεγάλωσαν στην πόλη του Ευρίπου. Το Κρηπίδωμα, αποτέλεσε για πολύ καιρό το υπαίθριο στέκι στο οποίο έκαναν βόλτα τα μουσικα ακούσματα του χθες αλλά και του σήμερα. Άλλοτε με κιθάρες, άλλοτε με μπουζούκια, και άλλοτε με τη Heavy Metal στ' αυτιά μας.
Δεν είμαι ειδικός να μιλήσω για την τελευταία κατηγορία. Δεν το έχω ψάξει όσο πολλοί, ούτε τα ακούσματά μου απλώνονται σε εύρος. Αλλά τολμώ να πω οτι ο θάνατος του κυρίου στη φώτο με ταρακούνησε αρκετά...
Ο κύριος αυτός, ο συμπαθέστατος αλλά ακραίος καλλιτέχνης, Lemmy Kilmister, άφησε την τελευταία του πνοή χθες το βράδυ, αφού είχε ταλαιπωρήσει το σώμα του αλλά και τον ίδιο τον θάνατο για πάρα πολλά χρόνια, καταναλώνοντας βουνά από αλκόολ και ναρκωτικά, αναβάλλοντας την τελική τους συνάντηση. Μαζί του πήρε και την ιδιότητα του... «απέθαντου». Ένα παρατσούκλι που του είχαμε κολλήσει όλοι τότε, βλέποντάς τον να κοπανιέται στη σκηνή με τους Motorhead, δίνοντάς σου την εντύπωση πως ξεκίνησε μόλις...χθες την πορεία του.
Το «κλαμπ» των «αθάνατων» έχασε ένα μέλος του. Ο Lemmy αποχώρησε, αφήνοντας τις... παλιόγριες Keith Richards και Mich Jagger να ζουν ακόμα σε πείσμα των καταχρήσεών τους. Το μάθημα που μας έδωσε ο κύριος αυτός, σε όλους εμάς που κάποτε προσπαθήσαμε, επιτυχημένα η μη να γίνουμε ροκ σταρς, είναι πως αργά ή γρήγορα όλα πληρώνονται.
Μπορεί η ίδια του η ζωή και η μουσική του πορεία να αρκεί ώστε ο ίδιος να καταταγεί στο πάνθεον του Metal, ωστόσο για τους υπόλοιπους, οι οποίοι, δόξα το θεό, καθόμαστε υγιείς πίσω από την οθόνη ενός Laptop, η ζωή ήταν και θα είναι απλησίαστη. Κάποιοι το κατανοήσαμε αυτό και δεν ακολουθήσαμε το παράδειγμα του πρωτύπου. Δεν βάλαμε στο στόμα μας όσο αλκόολ μπορούσε, ούτε αγγίξαμε τα ναρκωτικά που κατανάλωνε... Για την ακρίβεια, δεν τα ακουμπήσαμε καθόλου.
Μας έσωσε το γεγονός πως από μικροί, είχαμε τη δυνατότητα να κρίνουμε καταστάσεις και να αποφεύγουμε λίγο πολύ τους σκοπέλους της ζωής. Παρ' όλα αυτά, ο Lemmy, όπως και ο Bruce (Dickinson), ο Ian (Gillan), o David (Gilmour), ο Tony (Iommi), κοσμούσαν για χρόνια σαν αφίσες τους τοίχους στα παιδικά μας δωμάτια... Κι ας αλλάξαμε λίγο πολύ ρότα στη συνέχεια, ψάχνοντάς την με άλλους ήχους...
Καλό ταξίδι ρε τυπάρα Kilmister! Απόψε θα μαζευτούμε με τους δικούς μου να πιούμε μια μπύρα στην υγειά σου... Δόξα στους πονοκέφαλους που μας προκάλεσες (και θα μας προκαλείς) από το ατέλειωτο headbanging!