Ο κόσμος είναι θέατρο, η διανομή ρόλων χάλια
Η παράσταση δε σταματά, το κοντέρ δε μηδενίζει. Ότι γράφει, δε ξεγράφει είναι η αλήθεια. Το θέμα δεν είναι ο ρόλος, είναι ο ηθοποιός. Το θέμα δεν είναι ο ρόλος, είναι ο πρωταγωνιστής που κρύβεις μέσα σου να βγει και να σαρώσει. Γράφει στο SportsVoice24, η Ανδριάνα Βούτου.
Συντάκτης: Ανδριάνα Βούτου, 29/12/2015, 19:51
Έχω φτάσει σε μια φάση της ζωής μου που οι ρόλοι στους οποίους μπαίνω καθημερινά είναι πολλοί. Κάποιοι από αυτούς με... στενεύουν, κάποιοι μου πάνε μεγάλοι. Ο ρόλος που θα μου ταιριάζει "γάντι" δεν έχει έρθει ακόμα. Δεν βιάζομαι μπορώ να πω. Έιναι ωραίο να μαθαίνεις να περπατάς σε δυο νούμερα μικρότερο παπούτσι. Ή να θες να τρέξεις με το πόδι σου να ξεγλιστρά κάθε δυο βήματα.
Το πρωί είμαι μια μικρή δασκάλα. Το μεσημέρι μετατρέπομαι σε φοιτήτρια που πάει για καφέ με τους φίλους της. Συζητά περί ανέμων και υδάτων και γελά με κάθε βλακεία που θα ειπωθεί. Το απόγευμα γίνομαι μαθήτρια, όπως τότε στο γυμνάσιο που πήγαινα με τη σχολική μου τσάντα φροντιστήριο. Και σαν έρθει το βράδυ γίνομαι ένας νέος άνθρωπος που κυνηγά το όνειρο του.
Ο ρόλος της νοικοκυράς είναι κι αυτός στο πρόγραμμα. Να μαγειρέψεις, να απλώσεις, να ξεσκονίσεις. Όλα μαζί σε μια καθημερινότητα που έχει μόνο 24 ώρες. Θυμάμαι τη Μαίρη Παναγιωταρά και γελώ με την ψυχή μου. Το άκουγα μικρό παιδί να το τραγουδά η μαμά στην κουζίνα καθώς σερβίριζε το φαγητό. Τώρα το σιγοτραγουδώ κι εγώ σε ανύποπτο χρόνο. Ειρωνεία ε;
Ο Όσκαρ Ουάηλντ ήταν σοφός. Είχε δίκιο σαν έλεγε πως ο κόσμος είναι ένα μεγάλο θέατρο. Και ναι, η διανομή των ρόλων είναι χάλια. Αλλά που θα πάει, θα ρθει κι εκείνος που θα "κουμπώσει" πάνω σου σαν να φτιάχτηκε μοναδικά για σένα. Κι αν δεν έρθει, βρες τρόπους να απολαύσεις τους ρόλους που ήδη παίζεις με επιτυχία στο σανίδι της ζωής.
Η παράσταση δε σταματά, το κοντέρ δε μηδενίζει. Ότι γράφει, δε ξεγράφει είναι η αλήθεια. Το θέμα δεν είναι ο ρόλος, είναι ο ηθοποιός. Το θέμα δεν είναι ο ρόλος, είναι ο πρωταγωνιστής που κρύβεις μέσα σου να βγει και να σαρώσει.
Το πρωί είμαι μια μικρή δασκάλα. Το μεσημέρι μετατρέπομαι σε φοιτήτρια που πάει για καφέ με τους φίλους της. Συζητά περί ανέμων και υδάτων και γελά με κάθε βλακεία που θα ειπωθεί. Το απόγευμα γίνομαι μαθήτρια, όπως τότε στο γυμνάσιο που πήγαινα με τη σχολική μου τσάντα φροντιστήριο. Και σαν έρθει το βράδυ γίνομαι ένας νέος άνθρωπος που κυνηγά το όνειρο του.
Ο ρόλος της νοικοκυράς είναι κι αυτός στο πρόγραμμα. Να μαγειρέψεις, να απλώσεις, να ξεσκονίσεις. Όλα μαζί σε μια καθημερινότητα που έχει μόνο 24 ώρες. Θυμάμαι τη Μαίρη Παναγιωταρά και γελώ με την ψυχή μου. Το άκουγα μικρό παιδί να το τραγουδά η μαμά στην κουζίνα καθώς σερβίριζε το φαγητό. Τώρα το σιγοτραγουδώ κι εγώ σε ανύποπτο χρόνο. Ειρωνεία ε;
Ο Όσκαρ Ουάηλντ ήταν σοφός. Είχε δίκιο σαν έλεγε πως ο κόσμος είναι ένα μεγάλο θέατρο. Και ναι, η διανομή των ρόλων είναι χάλια. Αλλά που θα πάει, θα ρθει κι εκείνος που θα "κουμπώσει" πάνω σου σαν να φτιάχτηκε μοναδικά για σένα. Κι αν δεν έρθει, βρες τρόπους να απολαύσεις τους ρόλους που ήδη παίζεις με επιτυχία στο σανίδι της ζωής.
Η παράσταση δε σταματά, το κοντέρ δε μηδενίζει. Ότι γράφει, δε ξεγράφει είναι η αλήθεια. Το θέμα δεν είναι ο ρόλος, είναι ο ηθοποιός. Το θέμα δεν είναι ο ρόλος, είναι ο πρωταγωνιστής που κρύβεις μέσα σου να βγει και να σαρώσει.