Silver Alert: Εξαφάνιση... προσωπικότητας
Συντάκτης: Κώστας Τάτσης 21/11/2015. 1:25
Η κάκιστη παρουσία του Παναθηναϊκού στη φετινή Euroleague, τα γκαρντ που... λείπουν, ο ασταμάτητος Ντιλέινι και ένας «δαίμονας» που δεν... ξορκίζεται. Γράφει στο Sportsvoice24, ο Κώστας Τάτσης.
Άλλο ένα παιχνίδι. Άλλη μία κακή εμφάνιση. Άλλη μία ήττα. Ο Παναθηναϊκός ήταν -για ένα ακόμη βράδυ- κατώτερος των περιστάσεων. Δεν άξιζε τη νίκη σε καμία περίπτωση. Έδειξε για ένα ακόμη βράδυ ότι χρειάζεται ενίσχυση στον «άσο». Σήμερα δε, περισσότερο από ποτέ. Ο Διαμαντίδης μεγάλωσε. Πόσο θα μπορεί να παίρνει την ομάδα στις πλάτες του;
Είναι γενικό το κακό
Στον Παναθηναϊκό κάνουν ένα νέο ξεκίνημα. Το δέχομαι. Αλλά, όταν έχεις έξι αστέρια ραμμένα στη φανέλα σου, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ σε έξι αγώνες, να μετράς μόλις δύο νίκες. Δεν γίνεται. Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Η Κουμπάν πάει «τρένο». Σε έχει κερδίσει δύο φορές. Μάλλον όχι. Τη δεύτερη δεν σε κέρδισε. Εσύ έχασες. Με κάτω τα χέρια. Ναι μεν είχαν ευστοχία, αλλά στην πλειοψηφία των σουτ, δεν είχαν την άμυνα που πρέπει. Και αυτό συμβαίνει σε όλα τα ματς. Η άμυνα «κοιμάται» τον... ύπνο του δικαίου. Αργές επιστροφές. Κακές αντιδράσεις. Δεν είναι αυτός ο Παναθηναϊκός που μάθαμε ή που έχουμε συνηθίσει. Δεν τραβάει το πράγμα...
Σήμερα φάνηκε η απουσία των γκαρντ
Έξω ο Μποχωρίδης. Έξω κι ο Παππάς. Φαίνεται οι «πράσινοι» χρειάζονται πλέιμεϊκερ. Κάνει «μπαμ». Και σήμερα, περισσότερο από ποτέ. Ο Καλάθης φορτώθηκε με φάουλ. Ο Πάβλοβιτς δεν ήταν αντάξιος του ονόματος και τν δυνατοτήτων του. Ο Λούντζης; Πολύ μικρός για τέτοια ματς. Δεν μπορεί. Ο Χαραλαμπόπουλος; Αν τον κάνουν «ήρωα» από τώρα, το... χάσαμε το παιδί. Μετά; Το μυαλό έξω από το κεφάλι. Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τα ηλικίες. Χωρίς απαραίτητα να φταίει ο παίκτης. Αλλά το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει και... γαλουχείται.
Ο Διαμαντίδης, πόσο να παίξει πια; Πόσο ακόμα να... ξελασπώσει την ομάδα. Εξαιρετικός παίκτης, ακόμη και τώρα που «γέρασε». Αλλά τα πόδια του, δεν τον βαστούν πια. Τουλάχιστον, όχι για 35’. Ο Παναθηναϊκός πρέπει άμεσα να βρει νέο «ηγέτη». Διαμαντίδης δεν θα είναι. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αλλά δεν μπορεί να βασίζεται μια ζωή στον αρχηγό. Και αυτός άνθρωπος είναι. Όχι... ρομπότ!
«Με Ντιλέινι τι γίνεται;»
Αυτός ο Ντιλέινι. Βγάζει μάτια. Έχει βγάλει ασπροπρόσωπο τον Γιώργο Μπαρτζώκα και... τα τιμάει τα λεφτά του. Σε έξι αγώνες της Euroleague έχει πετύχει συνολικά 116 πόντους. Όπερ σημαίνει 19,3 πόντους ανά παιχνίδι. Αναμφισβήτητα, είναι το βαρόμετρο των Ρώσων, οι οποίοι βρήκαν στο πρόσωπό του έναν παίκτη-ηγέτη. Παίρνει τα μεγάλα σουτ. Δεν φοβάται να το κάνει. Και γιατί να φοβηθεί; Με 57,9% στα δίποντα και 43,3% στα τρίποντα, δικαιώνεται στο έπακρο. Το καλό με τον Μάλκομ Ντιλέινι είναι ότι παίζει και καλή άμυνα (1,3 κλεψίματα) και δημιουργεί με την ίδια ευκολία (4,3 ασίστ). Δεν μπορείς να τον σταματήσεις εύκολα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο...
Το κακό με τον φετινό Παναθηναϊκό, είναι ότι δεν μπορεί να... διώξει τους δαίμονες. Έχασε από μια Κουμπάν, που λίγα χρόνια πριν θα «ντρεπόταν» αν δεν της είχε ρίξει 15 πόντους... στο κεφάλι. Πρέπει να αποβάλλει τα «κόμπλεξ» που έχει αποκτήσει. Είναι μεγάλη ομάδα με ιστορία. Το μόνο που έχει μείνει «ζωντανό» και μας θυμίζει αυτή την... αλήθεια, είναι το χειροκρότημα του κόσμου. Αυτή η αναγνώριση.
Άλλο ένα παιχνίδι. Άλλη μία κακή εμφάνιση. Άλλη μία ήττα. Ο Παναθηναϊκός ήταν -για ένα ακόμη βράδυ- κατώτερος των περιστάσεων. Δεν άξιζε τη νίκη σε καμία περίπτωση. Έδειξε για ένα ακόμη βράδυ ότι χρειάζεται ενίσχυση στον «άσο». Σήμερα δε, περισσότερο από ποτέ. Ο Διαμαντίδης μεγάλωσε. Πόσο θα μπορεί να παίρνει την ομάδα στις πλάτες του;
Είναι γενικό το κακό
Στον Παναθηναϊκό κάνουν ένα νέο ξεκίνημα. Το δέχομαι. Αλλά, όταν έχεις έξι αστέρια ραμμένα στη φανέλα σου, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ σε έξι αγώνες, να μετράς μόλις δύο νίκες. Δεν γίνεται. Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Η Κουμπάν πάει «τρένο». Σε έχει κερδίσει δύο φορές. Μάλλον όχι. Τη δεύτερη δεν σε κέρδισε. Εσύ έχασες. Με κάτω τα χέρια. Ναι μεν είχαν ευστοχία, αλλά στην πλειοψηφία των σουτ, δεν είχαν την άμυνα που πρέπει. Και αυτό συμβαίνει σε όλα τα ματς. Η άμυνα «κοιμάται» τον... ύπνο του δικαίου. Αργές επιστροφές. Κακές αντιδράσεις. Δεν είναι αυτός ο Παναθηναϊκός που μάθαμε ή που έχουμε συνηθίσει. Δεν τραβάει το πράγμα...
Σήμερα φάνηκε η απουσία των γκαρντ
Έξω ο Μποχωρίδης. Έξω κι ο Παππάς. Φαίνεται οι «πράσινοι» χρειάζονται πλέιμεϊκερ. Κάνει «μπαμ». Και σήμερα, περισσότερο από ποτέ. Ο Καλάθης φορτώθηκε με φάουλ. Ο Πάβλοβιτς δεν ήταν αντάξιος του ονόματος και τν δυνατοτήτων του. Ο Λούντζης; Πολύ μικρός για τέτοια ματς. Δεν μπορεί. Ο Χαραλαμπόπουλος; Αν τον κάνουν «ήρωα» από τώρα, το... χάσαμε το παιδί. Μετά; Το μυαλό έξω από το κεφάλι. Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τα ηλικίες. Χωρίς απαραίτητα να φταίει ο παίκτης. Αλλά το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει και... γαλουχείται.
Ο Διαμαντίδης, πόσο να παίξει πια; Πόσο ακόμα να... ξελασπώσει την ομάδα. Εξαιρετικός παίκτης, ακόμη και τώρα που «γέρασε». Αλλά τα πόδια του, δεν τον βαστούν πια. Τουλάχιστον, όχι για 35’. Ο Παναθηναϊκός πρέπει άμεσα να βρει νέο «ηγέτη». Διαμαντίδης δεν θα είναι. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αλλά δεν μπορεί να βασίζεται μια ζωή στον αρχηγό. Και αυτός άνθρωπος είναι. Όχι... ρομπότ!
«Με Ντιλέινι τι γίνεται;»
Αυτός ο Ντιλέινι. Βγάζει μάτια. Έχει βγάλει ασπροπρόσωπο τον Γιώργο Μπαρτζώκα και... τα τιμάει τα λεφτά του. Σε έξι αγώνες της Euroleague έχει πετύχει συνολικά 116 πόντους. Όπερ σημαίνει 19,3 πόντους ανά παιχνίδι. Αναμφισβήτητα, είναι το βαρόμετρο των Ρώσων, οι οποίοι βρήκαν στο πρόσωπό του έναν παίκτη-ηγέτη. Παίρνει τα μεγάλα σουτ. Δεν φοβάται να το κάνει. Και γιατί να φοβηθεί; Με 57,9% στα δίποντα και 43,3% στα τρίποντα, δικαιώνεται στο έπακρο. Το καλό με τον Μάλκομ Ντιλέινι είναι ότι παίζει και καλή άμυνα (1,3 κλεψίματα) και δημιουργεί με την ίδια ευκολία (4,3 ασίστ). Δεν μπορείς να τον σταματήσεις εύκολα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο...
Το κακό με τον φετινό Παναθηναϊκό, είναι ότι δεν μπορεί να... διώξει τους δαίμονες. Έχασε από μια Κουμπάν, που λίγα χρόνια πριν θα «ντρεπόταν» αν δεν της είχε ρίξει 15 πόντους... στο κεφάλι. Πρέπει να αποβάλλει τα «κόμπλεξ» που έχει αποκτήσει. Είναι μεγάλη ομάδα με ιστορία. Το μόνο που έχει μείνει «ζωντανό» και μας θυμίζει αυτή την... αλήθεια, είναι το χειροκρότημα του κόσμου. Αυτή η αναγνώριση.