Αρκούσαν τα αυτονόητα και ο… Μιλουτίνοφ
Ο Ολυμπιακός, που δεν έψαξε το εξεζητημένο, έκανε τα απολύτως λογικά στις δύο πλευρές του παρκέ, αυτά που τη δεδομένη περίοδο αρκούν για να νικήσεις τον Παναθηναϊκό και ο Νίκολ Μιλουτίνοφ, ο οποίος δεν θα γίνει ποτέ Χάντερ, αλλά προσφέρει μία άλλη διάσταση στην ομάδα του σε επίθεση και άμυνα. Γράφει ο Μπάμπης Λάμπρου.
Συντάκτης: Μπάμπης Λάμπρου, 26/01/2016, 21:00
Το ντέρμπι ξεκίνησε με τον Ολυμπιακό να μην μπορεί να εκδηλώσει καν τις δύο πρώτες του επιθέσεις, υποπίπτοντας σε ισάριθμα λάθη. Η πρώτη σκέψη ήταν ότι το άγχος που γεννούσε η «must win» -και μάλιστα με διαφορά μεγαλύτερη των τεσσάρων πόντων- κατάσταση, αλλά και τα δύο ανεπιτυχή, εκτός προγράμματος, αποτελέσματα στην Ευρωλίγκα, σε μία περίοδο που οι «ερυθρόλευκοι» απέδιδαν καλό μπάσκετ γενικά, θα «κολλούσε» τους παίκτες του Σφαιρόπουλου.
Αμέσως ήρθε ένας αιφνιδιασμός του Στρόμπερι (ενέργεια) και ένα τρίποντο του Σπανούλη (προσωπικότητα). Το μυαλό καθάρισε με τα δύο στοιχεία που χαρακτηρίζουν όσο κανένα άλλο τον Ολυμπιακό των τελευταίων ετών. Η συνέχεια στο πρώτο ημίχρονο ήταν αποτέλεσμα της ψυχολογίας που διαμορφώνει η κάθε λεπτομέρεια στο μπάσκετ. Οι γηπεδούχοι «έπαιξαν» με το μυαλό του οργανωτή του «τριφυλλιού» (που, πάντως, είχε και το ελαφρυντικό της κάκωσης που υπέστη στο δάχτυλο, ένα 24ώρο πριν από το ματς), του Νικ Καλάθη. Τον έπαιξαν με απόσταση, περνώντας τον παίκτη που τον φρουρούσε πίσω και όχι μπροστά από το σκριν, ο Καλάθης σούταρε με δισταγμό και αστόχησε στα πρώτα σουτ.
Η έλλειψη αυτοπεποίθησης στοίχισε ακόμη και στους καλούς σουτέρ των «πράσινων», οι οποίοι έχασαν ασυνήθιστα πολλά αμαρκάριστα τρίποντα. Από κοντά είχαν μεγαλύτερη τύχη με τον Ραντούλιτσα, αλλά ο Σέρβος ό,τι κέρδιζε μπροστά, το έχανε με τις αλλαγές στα μαρκαρίσματα στην άμυνα, που έπεφτε πάνω στον Σπανούλη ή τον Μάντζαρη και οι περιφερειακοί των πρωταθλητών τον κέρδιζαν με χαρακτηριστική άνεση.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δεν είναι από τους προπονητές που ψάχνουν το εξεζητημένο και στις δύο πλευρές του παρκέ. Κάνει το λογικό, ορισμένες φορές το αναμενόμενο και περιμένει να πάρει τα προσδοκώμενα κέρδη από τις ασφαλείς του επενδύσεις. Αυτήν την περίοδο δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω για να κερδίσεις τον Παναθηναϊκό. Φυσικά η διαφορά των 30 πόντων στο πρώτο ημίχρονο ήταν πλασματική, από τη στιγμή που οι μεν έβαζαν σχεδόν όλα τους τα ελεύθερα σουτ, ενώ οι δε αστοχούσαν σε παρόμοιες περιπτώσεις. Στο δεύτερο μέρος, η κατάσταση αντιστράφηκε ως έναν βαθμό και τελικά η νίκη του Ολυμπιακού πήρε την πραγματική της διάσταση στο ταμπλό, την ώρα που η γραμματεία ήχησε την κόρνα της για τελευταία φορά.
Οι Πειραιώτες, που έχουν την εμπειρία να διαχειρίζονται το πότε θα φορτσάρουν και πότε θα αφήνουν το πόδι από το γκάζι, τις τελευταίες εβδομάδες κάνουν το δεύτερο. Γνωρίζουν ότι σε περίπου έναν μήνα θα χρειαστεί να τα δώσουν όλα πάλι, ώστε να πάρουν αυτό που θέλουν στην Ευρωλίγκα, αν και οι «γκέλες» με Μπάμπεργκ και Ζαλγκίρις ίσως αποδειχθούν καταστροφικές. Η άμυνα, το σήμα κατατεθέν τους, δεν βρίσκεται στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο τούτη στη στιγμή, αφήνει στον αντίπαλο αρκετά «παράθυρα» και όποιος έχει την ηρεμία να τα εκμεταλλευτεί, τους προκαλεί προβλήματα. Εξακολουθεί να είναι μία ομάδα, που όταν έχει τα γνωστά της αποθέματα ενέργειας, φαίνεται στο μάτι εντυπωσιακή, αλλά όταν κάνει πίσω σε αυτό το κομμάτι μοιάζει ένα μέτριο σύνολο. Έχει ανάγκη τον Σπανούλη να δίνει το σύνθημα και οι εναλλακτικές της περιορίζονται στον να δίνει εκείνη το τέμπο. Όποτε καταφέρνει να επιβάλλει τα «θέλω» της, είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί, ενώ αντίθετα όταν ο εκάστοτε αντίπαλος περιορίσει την ορμή της, έχει πολλές πιθανότητες να την κερδίσει.
Πέρα από τα παραπάνω, θέλω να σταθώ στον Νίκολα Μιλουτίνοφ. Ο Σέρβος αποκτήθηκε με γνώμονα να δώσει σιγά - σιγά μία άλλη διάσταση στη ρακέτα. Πέρα από την αθλητικότητα την οποία θα προσέφεραν οι Χάντερ και Γιανγκ (αν ήταν υγιής). Προφανώς και χρειαζόταν χρόνο για να προσαρμοστεί, ένα σκαρί σαν το δικό του και στην ηλικία που είναι, σε αυτά που ζητάει η ομάδα από εκείνον. Εδώ δεν τα κατάφεραν πολύ πιο έμπειροι παίκτες όπως ο Μπέγκιτς. Ο τρόπος με τον οποίον αμύνονται οι «ερυθρόλευκοι» με τις αλλαγές στα σκριν και τα hedge out των «ψηλών» δεν τον ευνοούν, αλλά αυτό είναι δεδομένο. Ο Ολυμπιακός ξέρει εκ των προτέρων ότι όσο και να βελτιωθεί (που ήδη παρουσιάζει βελτίωση ως προς αυτό κομμάτι) δεν θα γίνει ποτέ Χάντερ, αλλά δεν τον υπέγραψε γι’ αυτό το καλοκαίρι. Θέλει να εκμεταλλευτεί τα θετικά που προσφέρει ο Μιλουτίνοφ. Κι αυτά είναι μπόλικα σε άμυνα και επίθεση, ακόμη και αν αγωνίζεται για λίγα λεπτά. Στην οπισθοφυλακή μπορεί να αντιμετωπίσει παίκτες του σωματότυπού του (το έκανε άψογα με Τόμιτς, το έκανε και χθες με Ραντούλιτσα) και να «θωρακίσει» καλύτερα τη ρακέτα του με τα κοψίματα, στα οποία έχει έφεση ο Σέρβος. Όσο για την άλλη πλευρά του παρκέ, εκεί πρέπει να περάσει περισσότερο την μπάλα σε εκείνον, ώστε να ποστάρει, να σπρώξει, να βρουν οι συμπαίκτες του, μέσω αυτού, καλύτερες αποστάσεις, ακουμπώντας του την μπάλα, όταν δυσκολεύονται να την κυκλοφορήσουν γρήγορα.
Το ότι πρόλαβε και απαξιώθηκε ο νεαρός σέντερ δεν ήταν εύκολα εξηγήσιμο, ωστόσο όσο περνάει ο καιρός και οι περιφερειακοί τον εμπιστευτούν περισσότερο, θα φανεί η χρησιμότητά του. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξαφνικά θα γίνει εξαιρετικός στις πικ εν ρολ καταστάσεις και στις περιστροφές, που τόσο πολύ χαρακτηρίζουν το σύγχρονο μπάσκετ.
ΥΓ: Ο Παναθηναϊκός πληρώνει πολύ απλά το «χτίσιμο» του ρόστερ του το καλοκαίρι. Και είναι απορίας άξιο πώς αυτός το τεράστιο κλαμπ δεν έχει εκμεταλλευτεί ούτε μία σεζόν από τότε που έφυγε ο Ομπράντοβιτς για να βγάλει κάποιον από τους ταλαντούχους «μικρούς» που έχει στο ρόστερ του. Οι Παππάς και Γιάνκοβιτς είναι συνομήλικοι των Μάντζαρη, Σλούκα και Παπανικολάου, που έχουν ήδη κάνει πολλά περισσότερα και σίγουρα απέναντι στους Πάβλοβιτς και Κούζμιτς αξίζει πολύ περισσότερο να δοθεί χρόνος και εμπιστοσύνη στους Χαραλαμπόπουλο και Παπαγιάννη. Όχι για κάποιον άλλον λόγο, αλλά γιατί αυτοί που φράζουν τον δρόμο των πολλά υποσχόμενων Ελληνόπουλων είναι μέτριοι παίκτες.
ΥΓ1: Η «είδηση» με τις σέλφις φίλων του Ολυμπιακού με τον Δημήτρη Διαμαντίδη γίνεται μόνο εδώ ξεχωριστό άρθρο. Αλλά, επίσης, μόνο στη χώρα μας προβάλλονται και όλα τα άσχημα που έχουμε, οπότε ό,τι καλό παίρνει δημοσιότητα, ακόμη κι αν σε κανονικές συνθήκες είναι αυτονόητο, καλώς την αποκτά. Όσοι ταξιδεύουν ξέρουν πως ό,τι έγινε έξω από τα αποδυτήρια του ΣΕΦ συμβαίνει σε ΟΛΕΣ τις χώρες στις οποίες ταξιδεύουν οι «αιώνιοι», για παιχνίδια τους στην Ευρωλίγκα. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι, εντός των τειχών, μεγαλώνουν με πρωτοσέλιδα οπαδικών εφημερίδων που θεωρούν δεδομένο ότι ο αντίπαλος είναι ένα «σκουπίδι» και οι «δικοί» μας χρήζουν φωτοστεφάνου, no matter what.
Αμέσως ήρθε ένας αιφνιδιασμός του Στρόμπερι (ενέργεια) και ένα τρίποντο του Σπανούλη (προσωπικότητα). Το μυαλό καθάρισε με τα δύο στοιχεία που χαρακτηρίζουν όσο κανένα άλλο τον Ολυμπιακό των τελευταίων ετών. Η συνέχεια στο πρώτο ημίχρονο ήταν αποτέλεσμα της ψυχολογίας που διαμορφώνει η κάθε λεπτομέρεια στο μπάσκετ. Οι γηπεδούχοι «έπαιξαν» με το μυαλό του οργανωτή του «τριφυλλιού» (που, πάντως, είχε και το ελαφρυντικό της κάκωσης που υπέστη στο δάχτυλο, ένα 24ώρο πριν από το ματς), του Νικ Καλάθη. Τον έπαιξαν με απόσταση, περνώντας τον παίκτη που τον φρουρούσε πίσω και όχι μπροστά από το σκριν, ο Καλάθης σούταρε με δισταγμό και αστόχησε στα πρώτα σουτ.
Η έλλειψη αυτοπεποίθησης στοίχισε ακόμη και στους καλούς σουτέρ των «πράσινων», οι οποίοι έχασαν ασυνήθιστα πολλά αμαρκάριστα τρίποντα. Από κοντά είχαν μεγαλύτερη τύχη με τον Ραντούλιτσα, αλλά ο Σέρβος ό,τι κέρδιζε μπροστά, το έχανε με τις αλλαγές στα μαρκαρίσματα στην άμυνα, που έπεφτε πάνω στον Σπανούλη ή τον Μάντζαρη και οι περιφερειακοί των πρωταθλητών τον κέρδιζαν με χαρακτηριστική άνεση.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δεν είναι από τους προπονητές που ψάχνουν το εξεζητημένο και στις δύο πλευρές του παρκέ. Κάνει το λογικό, ορισμένες φορές το αναμενόμενο και περιμένει να πάρει τα προσδοκώμενα κέρδη από τις ασφαλείς του επενδύσεις. Αυτήν την περίοδο δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω για να κερδίσεις τον Παναθηναϊκό. Φυσικά η διαφορά των 30 πόντων στο πρώτο ημίχρονο ήταν πλασματική, από τη στιγμή που οι μεν έβαζαν σχεδόν όλα τους τα ελεύθερα σουτ, ενώ οι δε αστοχούσαν σε παρόμοιες περιπτώσεις. Στο δεύτερο μέρος, η κατάσταση αντιστράφηκε ως έναν βαθμό και τελικά η νίκη του Ολυμπιακού πήρε την πραγματική της διάσταση στο ταμπλό, την ώρα που η γραμματεία ήχησε την κόρνα της για τελευταία φορά.
Οι Πειραιώτες, που έχουν την εμπειρία να διαχειρίζονται το πότε θα φορτσάρουν και πότε θα αφήνουν το πόδι από το γκάζι, τις τελευταίες εβδομάδες κάνουν το δεύτερο. Γνωρίζουν ότι σε περίπου έναν μήνα θα χρειαστεί να τα δώσουν όλα πάλι, ώστε να πάρουν αυτό που θέλουν στην Ευρωλίγκα, αν και οι «γκέλες» με Μπάμπεργκ και Ζαλγκίρις ίσως αποδειχθούν καταστροφικές. Η άμυνα, το σήμα κατατεθέν τους, δεν βρίσκεται στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο τούτη στη στιγμή, αφήνει στον αντίπαλο αρκετά «παράθυρα» και όποιος έχει την ηρεμία να τα εκμεταλλευτεί, τους προκαλεί προβλήματα. Εξακολουθεί να είναι μία ομάδα, που όταν έχει τα γνωστά της αποθέματα ενέργειας, φαίνεται στο μάτι εντυπωσιακή, αλλά όταν κάνει πίσω σε αυτό το κομμάτι μοιάζει ένα μέτριο σύνολο. Έχει ανάγκη τον Σπανούλη να δίνει το σύνθημα και οι εναλλακτικές της περιορίζονται στον να δίνει εκείνη το τέμπο. Όποτε καταφέρνει να επιβάλλει τα «θέλω» της, είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί, ενώ αντίθετα όταν ο εκάστοτε αντίπαλος περιορίσει την ορμή της, έχει πολλές πιθανότητες να την κερδίσει.
Πέρα από τα παραπάνω, θέλω να σταθώ στον Νίκολα Μιλουτίνοφ. Ο Σέρβος αποκτήθηκε με γνώμονα να δώσει σιγά - σιγά μία άλλη διάσταση στη ρακέτα. Πέρα από την αθλητικότητα την οποία θα προσέφεραν οι Χάντερ και Γιανγκ (αν ήταν υγιής). Προφανώς και χρειαζόταν χρόνο για να προσαρμοστεί, ένα σκαρί σαν το δικό του και στην ηλικία που είναι, σε αυτά που ζητάει η ομάδα από εκείνον. Εδώ δεν τα κατάφεραν πολύ πιο έμπειροι παίκτες όπως ο Μπέγκιτς. Ο τρόπος με τον οποίον αμύνονται οι «ερυθρόλευκοι» με τις αλλαγές στα σκριν και τα hedge out των «ψηλών» δεν τον ευνοούν, αλλά αυτό είναι δεδομένο. Ο Ολυμπιακός ξέρει εκ των προτέρων ότι όσο και να βελτιωθεί (που ήδη παρουσιάζει βελτίωση ως προς αυτό κομμάτι) δεν θα γίνει ποτέ Χάντερ, αλλά δεν τον υπέγραψε γι’ αυτό το καλοκαίρι. Θέλει να εκμεταλλευτεί τα θετικά που προσφέρει ο Μιλουτίνοφ. Κι αυτά είναι μπόλικα σε άμυνα και επίθεση, ακόμη και αν αγωνίζεται για λίγα λεπτά. Στην οπισθοφυλακή μπορεί να αντιμετωπίσει παίκτες του σωματότυπού του (το έκανε άψογα με Τόμιτς, το έκανε και χθες με Ραντούλιτσα) και να «θωρακίσει» καλύτερα τη ρακέτα του με τα κοψίματα, στα οποία έχει έφεση ο Σέρβος. Όσο για την άλλη πλευρά του παρκέ, εκεί πρέπει να περάσει περισσότερο την μπάλα σε εκείνον, ώστε να ποστάρει, να σπρώξει, να βρουν οι συμπαίκτες του, μέσω αυτού, καλύτερες αποστάσεις, ακουμπώντας του την μπάλα, όταν δυσκολεύονται να την κυκλοφορήσουν γρήγορα.
Το ότι πρόλαβε και απαξιώθηκε ο νεαρός σέντερ δεν ήταν εύκολα εξηγήσιμο, ωστόσο όσο περνάει ο καιρός και οι περιφερειακοί τον εμπιστευτούν περισσότερο, θα φανεί η χρησιμότητά του. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξαφνικά θα γίνει εξαιρετικός στις πικ εν ρολ καταστάσεις και στις περιστροφές, που τόσο πολύ χαρακτηρίζουν το σύγχρονο μπάσκετ.
ΥΓ: Ο Παναθηναϊκός πληρώνει πολύ απλά το «χτίσιμο» του ρόστερ του το καλοκαίρι. Και είναι απορίας άξιο πώς αυτός το τεράστιο κλαμπ δεν έχει εκμεταλλευτεί ούτε μία σεζόν από τότε που έφυγε ο Ομπράντοβιτς για να βγάλει κάποιον από τους ταλαντούχους «μικρούς» που έχει στο ρόστερ του. Οι Παππάς και Γιάνκοβιτς είναι συνομήλικοι των Μάντζαρη, Σλούκα και Παπανικολάου, που έχουν ήδη κάνει πολλά περισσότερα και σίγουρα απέναντι στους Πάβλοβιτς και Κούζμιτς αξίζει πολύ περισσότερο να δοθεί χρόνος και εμπιστοσύνη στους Χαραλαμπόπουλο και Παπαγιάννη. Όχι για κάποιον άλλον λόγο, αλλά γιατί αυτοί που φράζουν τον δρόμο των πολλά υποσχόμενων Ελληνόπουλων είναι μέτριοι παίκτες.
ΥΓ1: Η «είδηση» με τις σέλφις φίλων του Ολυμπιακού με τον Δημήτρη Διαμαντίδη γίνεται μόνο εδώ ξεχωριστό άρθρο. Αλλά, επίσης, μόνο στη χώρα μας προβάλλονται και όλα τα άσχημα που έχουμε, οπότε ό,τι καλό παίρνει δημοσιότητα, ακόμη κι αν σε κανονικές συνθήκες είναι αυτονόητο, καλώς την αποκτά. Όσοι ταξιδεύουν ξέρουν πως ό,τι έγινε έξω από τα αποδυτήρια του ΣΕΦ συμβαίνει σε ΟΛΕΣ τις χώρες στις οποίες ταξιδεύουν οι «αιώνιοι», για παιχνίδια τους στην Ευρωλίγκα. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι, εντός των τειχών, μεγαλώνουν με πρωτοσέλιδα οπαδικών εφημερίδων που θεωρούν δεδομένο ότι ο αντίπαλος είναι ένα «σκουπίδι» και οι «δικοί» μας χρήζουν φωτοστεφάνου, no matter what.