Η δική μας... Βαλχάαλα!
Υπάρχουν μέρη που παντρεύουν τη μυθολογία με την αλήθεια, εκμηδενίζουν την απόσταση του πραγματικού με το μεταφυσικό και κρατούν ζωντανούς ακόμα όλους τους θρύλους και τις δοξασίες, από τα βάθη των αιώνων ως το σήμερα. Ο Κώστας Κουτσαυλής γράφει λίγα λόγια για τα μέρου του απείρου...
Συντάκτης: Κώστας Κουτσαυλής 29/12/2015 00:30 πμ
Τα τελευταία σαράντα χρόνια, ο τόπος μας, χάρη στη «βοήθεια» των ξένων, άρχισε σιγά σιγά να αποκτάει πρόσβαση προς το.. φως. Είτε με την μεταφορική του έννοια (ανάπτυξη, οδικά δίκτυα, αεροδρόμια, mall, χώροι εστίασης κλπ), αλλά κυρίως με την κυριολεκτική του, με τη φωταγώγηση κάθε γωνιάς της μικρής αλλά πλούσιας σε μύθους, πατρίδας μας.
Μεγάλωσα ακούγοντας άπειρες ιστορίες για το παρελθόν από τους δικούς μου, οι οποίες είχαν μέσα από ξωτικά και νεραϊδες, μέχρι «στοιχειά» και πνεύματα. Όλα αυτά τα πλάσματα της φαντασίας, είχαν μια κοινή συνισταμένη. Υπήρχαν σε όλη την Ελλάδα, όλοι οι παλιοί έχουν να σου πουν ιστορίες τις οποίες βίωσαν για τα καλά στο πετσί τους, κάποτε. Όμως με τα χρόνια, εξαφανίστηκαν βιαίως από την καθημερινότητά μας, αμα τη εμφανίσει της ΔΕΗ, στο σύνολο της επικράτειας.
Το φως, εξαφάνισε σιγά σιγά και τη φαντασία μας. Μας έκανε πιο πραγματιστές, πιό ορθολογικούς και πιο δύσπιστους στα παραμύθια. Τι θα μπορούσε να εξηγήσει κάποιος σε ένα παιδάκι του σήμερα για τα σκοτεινά και απόμερα μέρη; Πως θα μπορούσαν να περιγραφούν γλαφυρά όλοι οι απόκοσμοι ήχοι της φύσης, οι οποίοι προκαλούσαν δέος σε κάθε διαβάτη; Η απάντηση είναι απλή... Δεν γίνεται να τρέξει η φαντασία σου στο άπειρο, όταν όλα γύρω σου είναι φωτεινά.
Συνήθως κλείνουμε τα μάτια για να φέρουμε στο μυαλό μας εικόνες. Δημιουργούμε αυτόβουλα, το δικό μας κινηματογραφικό πανι για να εμφανίσουμε τα παιχνίδια του μυαλού μας. Έτσι και τότε, όταν ο ήλιος έδυε, το απόλυτο σκοτάδι, το οποίο έσπαγε μόνο με το φως των άστρων, έκανε τη φαντασία των απλών και απαίδευτων ανθρώπων να οργιάζει. Οι αμόρφωτοι του χθες, έπλαθαν ιστορίες, όμοιες με βιβλία επιστημονικής φαντασίας, χωρίς να έχουν διδαχθεί να υπογράφουν καν το όνομά τους.
Το κείμενο αυτό, είναι ίσως αχρείαστο. Μπορεί άνετα να αναπαυτεί τσαλακωμένο σε κάθε ιντερνετικό... κάλαθο σκουπιδιών. Απλά, ίσως να δημιουργήθηκε από την απώτερη ανάγκη εμού, ίσως και όλων μας, να αναρωτηθούμε για την παντελή έλλειψη δημιουργικότητας, η οποία κυριαρχεί στις μέρες μας.
Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, οπού εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά, περιμένουν καρτερικά την εμφάνιση άλλου ενός πλάσματος του απόκοσμου, του Άγιου Βασίλη... Έκανα το λάθος να φερθώ υπεροπτικά σε έναν πιτσιρίκο τις προάλλες. Να του πω μέσες άκρες πως ο κύριος με τα μούσια δεν υπάρχει και πως σε λίγα χρόνια που θα μεγαλώσει θα καταλάβει κι αυτός με τη σειρά του γιατί του τα λέω όλα αυτά. Ο ίδιος με έβαλε στη θέση του, ρωτώντας με γεμάτος απορία: «Γιατί τα λες όλα αυτά, εσένα δε σου έφερε καλό δώρο πέρσι;»...
Πιτσιρίκο, είχες δίκιο. Μεγάλωσα και ξέχασα πως και γω κάποτε χοροπηδούσα από τη χαρά μου όταν έβλεπα τα δώρα του, αλλά εκστασιαζόμουν επίσης από τις ιστορίες με τα διάφορα... επίγεια «UFO» της επαρχίας... Κλείνω το φως. Βάζω ένα κομμάτι να παίζει και κλείνω αμέσως τα μάτια μου. Ευτυχώς, ακόμα θυμάμαι τη μορφή των ξωτικών. Ευτυχώς, μπορώ ακόμα να αναγνωρίσω έναν καλικάντζαρο. Ευτυχώς δεν έχω γίνει ακόμα μισάνθρωπος...
Μεγάλωσα ακούγοντας άπειρες ιστορίες για το παρελθόν από τους δικούς μου, οι οποίες είχαν μέσα από ξωτικά και νεραϊδες, μέχρι «στοιχειά» και πνεύματα. Όλα αυτά τα πλάσματα της φαντασίας, είχαν μια κοινή συνισταμένη. Υπήρχαν σε όλη την Ελλάδα, όλοι οι παλιοί έχουν να σου πουν ιστορίες τις οποίες βίωσαν για τα καλά στο πετσί τους, κάποτε. Όμως με τα χρόνια, εξαφανίστηκαν βιαίως από την καθημερινότητά μας, αμα τη εμφανίσει της ΔΕΗ, στο σύνολο της επικράτειας.
Το φως, εξαφάνισε σιγά σιγά και τη φαντασία μας. Μας έκανε πιο πραγματιστές, πιό ορθολογικούς και πιο δύσπιστους στα παραμύθια. Τι θα μπορούσε να εξηγήσει κάποιος σε ένα παιδάκι του σήμερα για τα σκοτεινά και απόμερα μέρη; Πως θα μπορούσαν να περιγραφούν γλαφυρά όλοι οι απόκοσμοι ήχοι της φύσης, οι οποίοι προκαλούσαν δέος σε κάθε διαβάτη; Η απάντηση είναι απλή... Δεν γίνεται να τρέξει η φαντασία σου στο άπειρο, όταν όλα γύρω σου είναι φωτεινά.
Συνήθως κλείνουμε τα μάτια για να φέρουμε στο μυαλό μας εικόνες. Δημιουργούμε αυτόβουλα, το δικό μας κινηματογραφικό πανι για να εμφανίσουμε τα παιχνίδια του μυαλού μας. Έτσι και τότε, όταν ο ήλιος έδυε, το απόλυτο σκοτάδι, το οποίο έσπαγε μόνο με το φως των άστρων, έκανε τη φαντασία των απλών και απαίδευτων ανθρώπων να οργιάζει. Οι αμόρφωτοι του χθες, έπλαθαν ιστορίες, όμοιες με βιβλία επιστημονικής φαντασίας, χωρίς να έχουν διδαχθεί να υπογράφουν καν το όνομά τους.
Το κείμενο αυτό, είναι ίσως αχρείαστο. Μπορεί άνετα να αναπαυτεί τσαλακωμένο σε κάθε ιντερνετικό... κάλαθο σκουπιδιών. Απλά, ίσως να δημιουργήθηκε από την απώτερη ανάγκη εμού, ίσως και όλων μας, να αναρωτηθούμε για την παντελή έλλειψη δημιουργικότητας, η οποία κυριαρχεί στις μέρες μας.
Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, οπού εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά, περιμένουν καρτερικά την εμφάνιση άλλου ενός πλάσματος του απόκοσμου, του Άγιου Βασίλη... Έκανα το λάθος να φερθώ υπεροπτικά σε έναν πιτσιρίκο τις προάλλες. Να του πω μέσες άκρες πως ο κύριος με τα μούσια δεν υπάρχει και πως σε λίγα χρόνια που θα μεγαλώσει θα καταλάβει κι αυτός με τη σειρά του γιατί του τα λέω όλα αυτά. Ο ίδιος με έβαλε στη θέση του, ρωτώντας με γεμάτος απορία: «Γιατί τα λες όλα αυτά, εσένα δε σου έφερε καλό δώρο πέρσι;»...
Πιτσιρίκο, είχες δίκιο. Μεγάλωσα και ξέχασα πως και γω κάποτε χοροπηδούσα από τη χαρά μου όταν έβλεπα τα δώρα του, αλλά εκστασιαζόμουν επίσης από τις ιστορίες με τα διάφορα... επίγεια «UFO» της επαρχίας... Κλείνω το φως. Βάζω ένα κομμάτι να παίζει και κλείνω αμέσως τα μάτια μου. Ευτυχώς, ακόμα θυμάμαι τη μορφή των ξωτικών. Ευτυχώς, μπορώ ακόμα να αναγνωρίσω έναν καλικάντζαρο. Ευτυχώς δεν έχω γίνει ακόμα μισάνθρωπος...