Εγώ και οι κουκκίδες μου!
Δεκατρία χρόνια κόλλημα. Δεκατρία χρόνια συναισθήματα. Δεκατρία χρόνια (και μετράμε) με άπειρες ώρες χαμένες. Είναι ναρκωτικό... Είναι εθισμός... Είναι το Football Manager! Γράφει για την αρρώστια του, ο Κώστας Κουτσαυλής
Συντάκτης: Κώστας Κουτσαυλής 11/12/2015, 4:00 μμ
Η Sports Interactive, η εταιρεία που είναι εδώ και κάμποσα χρόνια υπεύθυνη για την έκδοση του παιχνιδιού, συνέλαβε μια ιδέα η οποία έρχεται να κουμπώσει επ' ακριβώς με την ψυχοσύνθεση του Έλληνα ποδοσφαιρόφιλου. Έφτιαξε λοιπόν μια... «πρέζα», το έντυσε με ρεαλισμό, κάθε χρόνο το βελτιώνει, αλλά το κυριότερο, προσφέρει σε κάθε συμπατριώτη μας την (εικονική) αίσθηση πως επιτέλους μπορεί να κάνει κουμάντο στην ομάδα του... Γιατί αυτός ξέρει καλύτερα!
Football Manager, κυρίες και κύριοι! Το παιχνίδι που συμπαρασύρει κάθε χρόνο φανατικούς υποστηρικτές ανά τον κόσμο. Οι πολέμιοί του, απλά δεν είχαν την υπομονή να το μάθουν. Γιατί το μάνατζερ είναι σαν μια γυναίκα. Δεν θέλει επιδερμική σχέση. Θέλει χρόνο, θέλει να φας τα μούτρα σου προσπαθώντας να το ανακαλύψεις. Θέλει πολύ ψάξιμο, περισσότερη γκρίνια, προκαλεί νεύρα, προκαλεί ακόμα και κλάματα... Αλλά σαν το καταλάβεις λιγουλάκι μπορεί να σε πάει στα ουράνια...
Το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν σου προσφέρει απλά τη θέση του προπονητή, βασισμένο σε ένα αρκετά ρεαλιστικό περιβάλλον. Σε «ρουφάει» τόσο, που πιάνεις ώρες ώρες τον εαυτό σου να ζει σε παράλληλο σύμπαν. Σε κάθε μεταγραφική περίοδο, εξετάζεις εξονυχτιστικά κάθε υποψήφιο αστέρι για το ρόστερ σου, κάνοντας παράλληλα σχόλια με τον... φανταστικό βοηθό σου... Σε κάθε αγώνα στέκεσαι προσοχή στην οθόνη φωνάζοντας σε κουκκίδες! Είμαι εγώ μουρλός;
Πόσες φορές φωνάξατε «Πάμε παλικάρια μου;» όταν η ομάδα σας επιτιθόταν; Πόσες φορές βρίσατε τον διαιτητή που έδωσε ακόμα ένα αμφισβητούμενο πέναλτι; Τα τελευταία χρόνια, έχει προστεθεί και η επιλογή της συνέντευξης τύπου πριν και μετά τους αγώνες. Εκεί είναι που προσπαθείς να πάρεις τη φάτσα και την ξινίλα του Μουρίνιο, ακόμα και αν οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων είναι φιξαρισμένες ως ένα σημείο και μετά από λίγο καταντούν μια βαρετή επανάληψη.
Αισθάνομαι την ανάγκη, ως εξαρτημένος από αυτή την ιστορία, εδώ και 13 χρόνια, να μοιραστώ τον πόνο μου μαζί σας. Από τη στιγμή που το πρωτόπιασα στα χέρια μου, παιδάκι εννιά χρονών. Δεν καταλάβαινα και πολλά στην αρχή, αλλά ούτε τώρα μπορώ να το ψυχολογήσω... Την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο, έχω δίπλα μου ένα τασάκι γεμάτο τσιγάρα, ένα ποτήρι καφέ άδειο, με δαγκωμένο από τα νεύρα καλαμάκι... Μόλις ηττήθηκα στην έδρα μου και (αφού έσωσα το παιχνίδι, δεν είμαι τσάτσος, δεν υπάρχει πλέον save/load) έκλεισα το παιχνίδι γεμάτος νεύρα. Μα ξέρω πως σε λίγο θα το ανοίξω και πάλι... Γιατί είναι αρρώστια...
Είσαι η καταστροφή μου κωλοπαίχνιδο... Για σένα έχω φάει παρατήρηση από τους γείτονες, γιατί ούρλιαζα αξημέρωτα επειδή ανέβηκα κατηγορία... Για σένα έχω αλλάξει τρία ποντίκια γιατί τα προηγούμενα δυο την πλήρωσαν από τα νεύρα μου μετά από χαμένους αγώνες/πρωταθλήματα... Για σένα έχω στήσει γκόμενα... Για σένα έχω κλείσει τηλέφωνα... Για σένα έχω βάλει τα καλά μου για να καθίσω απλά για δέκα λεπτά στην οθόνη μου επειδή έπαιζα τελικό Champions League... Για σένα έβαλα τα κλάματα όταν είδα τα «πουλέν» μου να παίζουν στην πραγματική ζωή... Για σένα έκανα τη νύχτα μέρα, χάνοντας εντελώς κάποιες φορές την αίσθηση του χρόνου... Για σένα μαζεύω τα λεφτά εδώ και ένα μήνα, για να σε κάνω δικό μου τα Χριστούγεννα...
Δεν ξέρω τι συμβαίνει με αυτό το παιχνίδι. Πραγματικά πιστεύω πως οι εμπνευστές του χτύπησαν φλέβα, δίνοντας σε μας έστω και ξώφαλτσα, την εμπειρία να νιώσουμε για λίγο προπονητές, ρυθμιστές των καταστάσεων αλλά και σωτήρες της μοίρας μιας ομάδας... Όπως και να 'χει, προσωπικά, αν και ο διαθέσιμος μου χρόνος μειώνεται καιρό με τον καιρό, δεν θα σταματήσω να το αγαπώ...
Είναι μεγάλο κόλλημα αυτές οι κουκκίδες ρε παιδί μου!